Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Καλαβρύτων Αμβρόσιος: Η «απάντηση» του Αγίου Σπυρίδωνος για την μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης…»

agios kalabriton

σ. Αμβρόσιος Καλαβρύτων: "αφήστε αυτά πού ξέρετε, το ναί ναί καί το ού ού...ένα κι΄ένα κάνουν δύο" !


Η προσφάτως εορτασθείσα μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος, Πολιούχου Κερκύρας, αλλά και η μετάβασις εκεί του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ.κ. Ιερωνύμου έφεραν στη μνήμη μας μερικά στοιχεία από τή ζωή, ή μάλλον από τά θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος, τα οποία αποκτούν πολύ μεγάλη σημασία για τα σημερινά δρώμενα στο χώρο της Εκκλησίας! Είναι μηνύματα με πολλούς αποδέκτες!

Αφιερώνουμε, λοιπόν, τις παρακάτω γραμμές προς:

α) τους «Αγαπούληδες» του Θεού, οι οποίοι μας κατακρίνουν, οσάκις κραδαίνουμε μάχαιραν τιμωρησίας.

β) τους Οικουμενιστές, καί

γ) πρός τους παράγοντες της «Αγίας και Μεγάλης» Συνόδου της Κρήτης...

Α) ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ…


Ο Άγιος Σπυρίδων αναδεικνύεται σκληρός τιμωρός των Αγαρηνών κατακτητών, υπερασπιστής των Κερκυραίων και ελευθερωτής της Κερκύρας.


Β) ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ…


Ο Άγιος Σπυρίδων αρνείται την συμπροσευχή με τους Λατίνους! Παραλλήλως καταστρέφει το «Άλτάριον» των Ρωμαιοκαθολικών, αποστρέφεται, αποκαθηλώνει, καταρρίπτει και καταστρέφει το προσφερθέν υπό του Λατίνου Ηγεμόνος αφιέρωμα, ήτοι μίαν κανδήλαν,


Γ) ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝ ΚΡΗΤΗ ΜΕΓΑΛΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ…


Ο Άγιος σπυρίδων δίδει απάντηση προς την εν Κρήτη συνελθούσα Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας! Απορρίπτει κατά τρόπο εκκωφαντικό τις περί Εκκλησίας Αποφάσεις της Κρήτης!

Οι Ρωμαιοκαθολικοί απορρίπτονται παντελώς!

Ο Άγιος εγένετο τιμωρός κάποιων, οι οποίοι επεχείρησαν να προσθέσουν ένα «αλτάριο», δηλ. μια δεύτερη αγία τράπεζα για τους Ρωμαιοκαθολικούς της νήσου στο ιερό βήμα του ναού του!

Στους αγαπητούς μας φίλους και αδελφούς ευχόμεθα ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !


http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/12095-kalabruton-o-agios-spuridon-didei-apantisi-pros-tin-en-kriti-sunelthousa-megali-sunodo


ΠΗΓΗ

π. Σεραφείμ Ρόουζ: «"Ο χριστιανικός" οικουμενισμός είναι το προϊόν, ...μάλλον μιας διαβολικής εισήγησης»!

Αποτέλεσμα εικόνας για Πρωτοπρ. Πέτρου Χίρς



Ὀφειλομένη δευτερολογία σχετικὰ μὲ τὸ κείμενο τοῦ Πρωτοπρ. Πέτρου Χίρς


Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Κλασσικὸς φιλόλογος Ἱστορικός

Εἶχα γράψει, ὅτι θὰ περίμενα τὸ δεύτερο μέρος τῆς ἀπάντησης τοῦ π. Πέτρου Χίρς γιὰ νὰ ἀπαντήσω. Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ πιστοὶ ρωτοῦν, πότε θὰ ἐμφανιστεῖ ἡ ἀπάντησή μου καὶ μπορεῖ μὲ τὴν ἀναμονή μου - ἰδίως σὲ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς ποὺ τὰ γεγονότα τρέχουν - νὰ σκανδαλίζω ἀκουσίως τοὺς ἀδελφούς μας, ἀποφάσισα νὰ ἀπαντήσω τώρα, ἐλπίζοντας μάλιστα, ὅτι μὲ τὸ κείμενό μου καὶ μὲ τὰ νέα στοιχεῖα ποὺ παραθέτω, ὁ καλοπροαίρετος διάλογος θὰ συνεχιστεῖ. Καταρχήν θέλω νὰ ξεκαθαρίσω, ὅτι εἶμαι εὐγνώμων γιὰ τὴν ἀπάντηση τοῦ σεβαστοῦ π. Πέτρου. Εἶναι ὡραῖο νὰ γίνεται διάλογος μὲ ὀρθόδοξο ἦθος, μὲ ἐπίπεδο χωρὶς ὕβρεις καὶ ἀκρότητες καὶ μὲ βάση πάντα τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων. Ἡ ἀπάντησή μου περιλαμβάνει δύο μέρη: Τὶς θέσεις τοῦ πατρὸς Πέτρου γιὰ τὸν π. Σεραφεὶμ καὶ τὴν ὑπονοούμενη ἢ σημαινόμενη ἀπὸ αὐτὲς γνώμη του περὶ ζηλωτισμοῦ.

Πρῶτο μέρος:

Θέσεις τοῦ πατρὸς Πέτρου γιὰ τὸν π. Σεραφείμ

Στὴν ἀπάντησή του ὁ π. Χίρς δὲν ἀποδεικνύει, ὅτι ἔχει βάση τὸ σχόλιο του γιὰ τὸ πρόσωπό μου, «ωστόσο αστόχησε δυστυχώς, παρεξηγώντας προφανώς τόσο την τοποθέτηση του μακαριστού ασκητού, όσο και τη δική μου ανάλυση». Καὶ οἱ πηγὲς ποὺ ἀναφέρονται στὸ κείμενο τοῦ π. Πέτρου εἶναι μεμονωμένες καὶ στεροῦνται συνολικῆς ἐγκυρότητας, ὁπότε ὁ χαρακτηρισμὸς γιὰ τὸν τρόπο γραφῆς μου «κατά τρόπο πρόχειρο και αποσπασματικό, υπεραπλουστεύοντας...» ἢ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς δύο μας ἢ γιὰ κανένα.

 Γράφει: «Ὁ κ. Τσακίρογλου δεν παραθέτει κάποια αυτούσια αποσπάσματα του ίδιου του μακαριστού πατρός». Ναί, δὲν τὸ ἔκανα γιατὶ δὲν χρειαζόταν. Τώρα, ποὺ ὁ π. Χίρς παραθέτει συγκεκριμένα κείμενα, ὡς ἀποδεικτικὰ τῶν θέσεών του, χρησιμοποιῶ κι ἐγὼ τὰ κείμενα ποὺ ζητᾶ κι ἀποδεικνύουν ὅτι, ἐνῶ συμφωνοῦμε σὲ μερικὰ σημεία, ἡ ὅλη τοποθέτησή του, ἂν κάποιος δεῖ ὄχι μόνο τὸ σημαῖνον ἀλλὰ καὶ τὸ σημαινόμενον, πάσχει. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς θὰ δώσω μερικὰ παραδείγματα:

Γράφει ὁ π. Πέτρος: «Παρόλο που ο π. Σεραφείμ δεν άλλαξε ποτέ τη βασική του στάση έναντι του οικουμενισμού, «εντούτοις, όταν είδε κάποιους ανθρώπους να αποκαλούν άλλους, υπαγομένoυς σε άλλες δικαιοδοσίες, [και διαπλεκόμενες με τον οικουμενισμό] «αιρετικούς», έγραψε τα εξής: «Ο οικουμενισμός είναι αίρεση, μόνον αν πραγματικά εμπεριέχει την άρνηση, ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. . . .
Ασφαλώς, πρέπει κανείς να επικρίνει τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση - κάτι που πράγματι είναι παραπλανητικό, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά και ασαφές σε ο,τι αφορά τη φύση της Εκκλησίας του Χριστού.

 Όμως, σήμερα, δεν μπορεί κανείς να αποκαλέσει αυτούς τους ανθρώπους «αιρετικούς», ούτε μπορεί να επιβεβαιώσει ότι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι – πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων – έχουν διδάξει πραγματικά τον οικουμενισμό ως αίρεση. Η μάχη για την αληθινή Ορθοδοξία στην εποχή μας δεν υποστηρίζεται από τέτοιες υπερβολές». Πράγματι τὸ ἔγραψε αὐτὸ ὁ π. Σεραφείμ, ἀλλὰ ἔγραψε στὸ βιβλίο του «Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ θρησκεία τοῦ μέλλοντος»[1] καὶ τὰ ἀκόλουθα: «Ἡ ἰδεολογία πίσω ἀπό τὸν Οἰκουμενισμό, ἡ ὁποία ἔχει ἐμπνεύσει οἰκουμενιστικὲς πράξεις καὶ διακηρύξεις ..εἶναι μία καλὰ προσδιορισμένη αἵρεση (σελ. 27).....Ὁ «χριστιανικός» οἰκουμενισμός... εἶναι τὸ προϊόν, ὄχι ἁπλῶς ἀνθρωπίνων «καλῶν σχέσεων» ἀλλὰ μᾶλλον μιᾶς διαβολικῆς εἰσήγησης (σελ. 30).... (καὶ μιλῶντας γιὰ τὰ λόγια τοῦ Μητροπολίτη τοῦ ὄρους Λιβάνου Γεωργίου Κὸντρ στὴν Ἀντὶς Ἀμπέμπα) Ὅλα αὐτὰ φυσικὰ συνιστοῦν αἵρεση, ποὺ ἀρνεῖται τὴν Ἁγία Τριάδα» (σελ. 32). Ἐδῶ λοιπὸν συμφωνῶ μὲ τὸν π. Πέτρο ὡς πρὸς τὸ γεγονὸς, ὅτι ὁ π. Σεραφεὶμ θεωροῦσε τὸν Οἰκουμενισμό ὡς αἵρεση ἀλλά, ἀντίθετα πρὸς τὰ ἀποδεικτικὰ του π. Πέτρου, ἀποδεικνύεται καὶ ἐπιβεβαιώνεται, ὅτι ὀνόμαζε αἱρετικοὺς ἢ πλανεμένους τοὺς συνειδητοὺς οἰκουμενιστές, ὅπως τὸν ΜητροπολίτηΓεώργιο Κόντρ (βλέπε καὶ τὶς ἀναφορὲς τοῦ π. Σεραφείμ, γιὰ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἰάκωβο, τὸν π. Εὐσέβιο Στεφάνου κ.α.). Τὰ λόγια καὶ οἱ θέσεις ἑνὸς προσώπου πρέπει νὰ λαμβάνονται ὑπόψη σὲ σχέση μὲ τὸ συνολικὸ του ἔργο καὶ ὄχι ἀπομονωμένα. Ὅσον ἀφορᾶ αὐτό, θὰ ἐπανέρθω παρακάτω. 

Γιὰ αὐτοὺς μάλιστα, ποὺ συμμετέχουν στοὺς «διαλόγους» ἢ γνωρίζουν καὶ σιωποῦν γράφει ὁ π. Σεραφείμ στὸ ἴδιο βιβλίο: «ἀλλὰ σωπαίνουν, γιατὶ «τὸ πνεῦμα τῶν καιρῶν» σήμερα εἶναι συχνὰ δυνατότερο ἀπὸ τὴν φωνὴ τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης» (σελ. 25) «οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ καὶ ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ σώσουν τὶς ψυχὲς τους στὴν αἰωνιότητα, ἂς φυλαχτοῦν καὶ ἂς δράσουν (σελ. 36). Οἱ λέξεις «ἂς φυλαχτοῦν καὶ ἂς δράσουν» μποροῦν νὰ ἐρμηνευτοῦν μόνο μέσω τῆς πατερικῆς διδασκαλίας γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἵρεσης καὶ τῶν αἱρετιζόντων, ἀλλιῶς θὰ ἦταν κενὲς περιεχομένου.

Ὁ π. Πέτρος θέτει ὡς ἀπόδειξη τοῦ ἰσχυρισμοῦ του, ὅτι ὁ π. Σεραφεὶμ ἄλλαξε τὴν στάση του στὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του καὶ καταδίκασε τὸν ζηλωτισμό, ἕνα γραπτό του ἀπὸ τὸ κεφ. «Ἐλπίδα» τοῦ 3ου τόμου τῆς βιογραφίας του. Σὲ αὐτὸ τὸ μέρος συμφωνοῦμε μερικῶς. Γιατὶ στὸ ἴδιο κεφ. (ἑλλην. Β΄ ἔκδοση, 2009) γράφει ὁ ἀείμνηστος π. Σεραφεὶμ καὶ τὰ ἑξῆς: «Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἔχουμε μιὰ αἴσθηση... πὼς ἡκαλύτερη ἐλπίδα γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας στὰ προσεχῆ χρόνια θὰ ὑπάρξει σὲ τέτοιες μικρὲς συναθροίσεις πιστῶν, ὅσον τὸ δυνατὸν «ἑνὸς νοῦ καὶ μιᾶς ψυχῆς». Ἡ ἱστορία τοῦ 20ου αἰῶνα μᾶς ἔχει ἤδη φανερώσει ὅτιδὲν μποροῦμε νὰ περιμένουμε πολλὰ ἀπὸ τὸν «ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό».
Ἐκεῖ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις ὑπάρχει ἔντονη ἐκκοσμίκευση»(σελ. 431). Καὶ ἐπειδὴ ὁ π. Πέτρος λέει, ὅτι τὸ νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν Ἐπίσκοπο Ἀβέρκιο γιὰ τὶς θέσεις τοῦ π. Σεραφείμ εἶναι μέθοδος «όχι μόνο μη πειστική, αλλά και παραπλανητική» γράφει ὁ π. Σεραφείμ στὴν ἴδια σελίδα (431) πάλι γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀβέρκιο: «Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος καὶ ἐπίσης ὁ ἐπίσκοπός μας Νεκτάριος, μᾶς ἔχουν προειδοποιήσει νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴν ἐποχὴ τῶν κατακομβῶν ποὺ ἔρχεται» (καὶ πάλι στὴν σελ. 447 καὶ 448): «Αἰσθανόμαστε, ὅλο καὶ περισσότερο τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν γιὰ μιὰ ἐπερχόμενη ἐποχὴ τῶν κατακομβῶν...Κάθε τέτοιο μοναστήρι ἢ κοινότητα ἂς τὸ βλέπουμε σὰν μέρος τοῦ μελλοντικοῦ δικτύου κατακομβῶν τῶν ἀγωνιστῶν γιὰ τὴν ἀληθινὴ Ὀρθοδοξία. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ γιὰ τὸν ἐπίσκοπο Ἀβέρκιο εἶναι παραπλανητικὴ καὶ μὴ πειστική; Ὁ δὲ Γ’ τόμος τῆς βιογραφίας τοῦ πατρὸς εἶναι γεμᾶτος ἀπὸ τέτοιες ἀναφορές.

Στὴν σελ. 431 (πάλι τοῦ ἰδίου κεφ. ποὺ ἀναφέρει ὁ π. Πέτρος ὡς ἀπόδειξη τοῦ ἀντιζηλωτισμοῦ τοῦ π. Σεραφείμ, ὅσο γιὰ τὸ ἐπίθετο «ἀδιάκριτος» θὰ μιλήσω παρακάτω) ἀναφέρονται τὰ κείμενα τοῦ ἁγίου Ἐπισκόπου Δαμασκηνοῦ Τσέντρικ τοῦ Σταροντοὺμπ καὶ μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ἑξῆς: «Ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ μᾶς φανερώνει πώς, σὲ ὅλες τὶς περιόδους ποὺ οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ αἱρέσεις ταράζουν τὴν Ἐκκλησία, οἱ φορεῖς τῆς Ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ ἐκφραστές Της ἦταν λίγοι, ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ λίγοι μὲ τὴ φλόγα τῆς πίστης τους καὶ τὸν ζῆλο τους νὰ παραμείνουν στὴν Ἀλήθεια, φλόγισαν σταδιακὰ ὅλους».

Στὸ δὲ προαναφερθὲν πόνημα του[2] «Τεκνία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί» (Α’ Ἰω. 2,18) γράφει ὁ π. Σεραφείμ: «Ὁ Κύριος ὁ Θεός...ἔχει διατηρήσει στὸν κόσμο, ὅπως στοὺς καιροὺς τοῦ Προφήτη Ἠλία, ἑπτὰ χιλιάδες ἄνδρες ποὺ δὲν ἔχουν κλίνει γόνυ στὸν Βάαλ (Ρωμ. 11, 4) - ἕναν ἄγνωστο ἀριθμὸ πραγματικῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν... Δὲν παρασύρονται ἀπὸ τὸ κίνημα τῆς ἀποστασίας... ἀλλὰ συνεχίζουν ριζωμένοι στὴν ἱερὴ καὶ σωτήρια πίστη τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίαςμέσα στὴν παράδοση ποὺ τοὺς μεταβίβασαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, προσέχοντας τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν καὶ προχωρώντας στὴ στενὴ ὁδὸ πρὸς τὴν σωτηρία.Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀκολουθοῦν τοὺς Ἐπισκόπους τῶν λίγων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ ἔχουν προβάλλει ἰσχυρὴ ἀντίσταση (σημ. ὄχι τοὺς σημερινοὺς χλιαροὺς χαρτοπολεμιστές, ἀλλὰ τοὺς ζηλωτές) ἐνάντια στὴν ἀποστασία τῶν καιρῶν μας.

 Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι ποὺ ἔχουν μείνει καὶ στὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πικραμένοι γιὰ τὴν ὅλο καὶ πιὸ φανερὴ ἀποστασία τῶν ἱεραρχῶν τους καὶ πασχίζουν νὰ κρατήσουν τὴ δική τους Ὀρθοδοξία ἀνέπαφη. Αὐτοὶ οἱ ἑπτὰ χιλιάδες εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς μελλοντικῆς καὶ μοναδικῆς ὡς Ὀρθοδοξίας τῶν ἐσχάτων καιρῶν... Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνεχίζει τὴν προειδοποίηση γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ἀντιχρίστου μὲ αὐτὴν τὴν ἐντολή: «Ὥστε λοιπόν, ἀδελφοί, σταθεῖτε σταθεροί, καὶ κρατᾶτε τὶς διδασκαλίες ποὺ διδαχθήκατε ἀπὸ μᾶς, εἴτε διὰ λόγου, εἴτε δι’ ἐπιστολῆς (Β’ Θεσ. 2, 15)». «Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ σᾶς ταράζουν καὶ θέλουν νὰ διαστρέψουν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ κι ἂν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἢ κάποιος ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ σὰς κηρύξει διαφορετικὸ εὐαγγέλιο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ σᾶς κηρύξαμε αὐτὸς ἂς εἶναι ἀνάθεμα... (Γαλ. 1, 8-9)».

Καί συνεχίζει ὁ μακαριστός π. Σεραφείμ (σελ. 232) διηγούμενος τὴν ἱστορία τοῦ ἁγ. Παϊσίου τοῦ Μεγάλου καὶ τοῦ ὑποτακτικοῦ του, ὁ ὁποῖος σὲ μία συζήτηση ποὺ εἶχε μὲ ἕναν Ἑβραῖο, ὅταν τὸν ἔστειλε ὁ Ἅγιος νὰ πουλήσει τὸ ἐργόχειρό του, εἶπε ὁ δυστυχὴς τὸ ἀκόλουθο: «Ἴσως αὐτὰ ποὺ λὲς νὰ εἶναι σωστά». Ὅταν γύρισε ὁ Ὑποτακτικὸς ὁ Ἅγιος δὲ τοῦ μιλοῦσε. Μετὰ ὅμως ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ εἶπε, ὅτι δὲν τὸν γνωρίζει, γιατὶ μὲ τὴν ἀπάντησή του στὸν Ἑβραῖο ἡ χάρη τοῦ Βαπτίσματος τὸν ἐγκατέλειψε καὶ ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστιανοῦ ποὺ εἶχε, χάθηκε. Ἡ ἱστορία τελειώνει μὲ τὴν εἰλικρινὴ μετάνοια τοῦ ὑποτακτικοῦ, τὴν φυγὴ τοῦ βλασφήμου πνεύματος καὶ τὴν ἐπαναφορὰ τῆς Θείας Χάριτος. Ὁ π. Σεραφεὶμ καταδεικνύει μὲ αὐτὴν τὴν ἱστορία τὸν κίνδυνο ποὺ ἐπιφέρει ἡ αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, βάζει τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ συμμετέχουν ἢ σιγοῦν στὴν οἰκουμενιστικὴ αἵρεση στὴν ἴδια θέση μὲ τὸν ὑποτακτικὸ τοῦ Μεγάλου Παϊσίου καὶ καταλήγει: «Δὲν χρειάζεται τίποτα ἄλλο γιὰ νὰ χάσει ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς τὴ χάρη του Θεοῦ καὶ πόσο κόπο θὰ τοῦ στοιχίσει γιὰ νὰ τὴν ξανακερδίσει!»

Καὶ ἂς μὴν μποῦμε πάλι στὴν συζήτηση, ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀνάφερα, τὰ ἔγραψε ὁ π. Σεραφεὶμ πρὶν ἀλλάξει. Γιατὶ μὲ τὰ παραπάνω κείμενα ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν ἄλλαξε τὸν εὐλογημένο ὑγιῆ ζῆλο του γιὰ τὴν Ἐκκλησία, εἰδάλλως αὐτὸ θὰ σήμαινε, ὅτι ὁ π. Σεραφείμ ἀναίρεσε τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ πιστεύω του, ποὺ βοήθησαν τόσους πιστούς στὸν πρώην σοβιετικὸ χῶρο καὶ μή. Δὲν μπορεῖ νὰ μιλάει γιὰ ἕναν μικρὸ ἀριθμὸ πιστῶν (τὸ μικρὸ ποίμνιο τοῦ Εὐαγγελίου), γιὰ τὸν μονόδρομο πρὸς τὴν σωτηρία μέσω τῆς ὑπακοῆς στὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, γιὰ τὸ ἀνάθεμα τοῦ ἀπ. Παύλου, γιὰ τὴν παραλίγο ἀπώλεια τῆς ψυχῆς τοῦ ὑποτακτικοῦ, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἔδειξε μία ἀμφιβολία τῆς στιγμῆς - τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ καθαρὴ καταδίκη τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ ὅσων κοινωνοῦν μὲ αὐτούς - καὶ μετὰ νὰ ἀλλάζει συλλήβδην τὰ πάντα.

 Αὐτὸ ποὺ ἄλλαξε, ἦταν ἡ γνώμη του γιὰ τὶς ἔριδες γιὰ ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες, καὶ τὸ ὅτι γέμισε στὸ τέλος τῆς ζωῆς του μὲ ἔλεος καὶ ἀγάπη, σημάδι ὄχι ἀλλαγῆς, ἀλλὰ πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ὁλοκλήρωσης (Ἐδῶ νὰ θυμίσουμε ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ π. Σεραφεὶμ δὲν ὑπῆρχαν ἀγιοπατερικῶς ἀποτειχισμένοι - ὅπως οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες καὶ ὅσοι τῆς ἰδίας γραμμῆς - οὔτε ὁ π. Ζήσης ποὺ δήλωσε ὅτι θὰ ἀποτειχιστεῖ – καὶ αὐτός ζηλωτής- παρά μόνο παλαιοημερολογίτικες παρατάξεις). Ἂν διαβάσουμε τὰ λόγια τοῦ π. Ἀλεξίου Γιάνγκ, ποὺ ἐλλιπῶς παραθέτει ὁ π. Πέτρος, λίγο παρακάτω (σελ. 444 ἑλλην. ἔκδοση) διαβάζουμε γιὰ τὸν π. Σεραφείμ: «Ἦταν ὁ ἴδιος ἕνας «ζηλωτής»ἀλλὰ ὄχι στὸν ἐξοβελισμὸ τοῦ ἐλέους καὶ τῆς φιλανθρωπίας».


Δεύτερο μέρος:

Περὶ ζηλωτισμοῦ

Ὁ ὅρος ζηλωτής, στὴν ἀρχαία ἑλληνική, σημαίνει ὡς εὔσημο μιμητής, ὀπαδός, λάτρης, θιασώτης (ἀπὸ τὸ ζηλόω-ζηλῶ), ὁ γεμᾶτος ζῆλο καὶ ἀφοσίωση, θαυμαστὴς καὶ ὑποστηρικτὴς ἢ μιμητὴς κάποιου ἢ κάποιας ἰδέας[3]· ὡς κακόσημο, φανατικὸ ὀπαδὸ πολιτικοθρησκευτικοῦ κινήματος κυρίως τῶν Ἐβραίων τῆς Παλαιστίνης μὲ στόχο τὴν τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καὶ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ζυγοῦ τῶν Ρωμαίων καὶ τοῦ Ἡρώδου τοῦ Α΄[4] καθὼς καὶ τοῦ κινήματος τῶν Ζηλωτῶν τῆς Θεσσαλονίκης τοῦ 14ου αἰ. μ.Χ τὸ ὁποῖο εἶχε κυρίως κοινωνικοπολιτικὸ χαρακτῆρα καὶ μάλιστα ὑποστήριζε τὸν φιλενωτικὸ πατριάρχη Ἰ. Καλέκα καὶ ἀντιμαχόταν τὸν ἅγ. Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ. Ἐδῶ δὲν ὑπάρχει λοιπὸν καμία ταυτοποίηση τοῦ Ζηλωτισμοῦ μὲ τοὺς ὁμολογητὲς Ἁγίους ἢ, ὅπως εἰκάζονται σήμερα, μὲ «φανατικοὺς Ὀρθοδόξους». Οἱ Ζηλωτὲς ἦταν ἐνάντιοι τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ποὺ εἶχε διακόψει πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια τὴν μνημόνευση τοῦ Πατριάρχη Καλέκα καὶ τῶν φιλενωτικῶν τῆς βασιλομήτωρος Ἄννης.

Στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὰ λειτουργικὰ καὶ πατερικὰ κείμενα συναντοῦμε τὸν ὅρο πάντα ὡς εὔσημο σὲ διάφορα σημεῖα ὅπως π.χ.:
Στὸν Ψαλμὸ 68,10 «ὅτι ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου (ἡ φλογερὴ ἀγάπη γιὰ τὸν ναό σου) κατέφαγέ με».
Στὸν προφήτη Ἡσαΐα 26, 11 «ζῆλος λήψεται λαὸν ἀπαίδευτον (ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸ θὰ καταλάβει τὸν ἀπαιδαγώγητο λαό)».
Ὁ Προφήτης Ἠλίας χαρακτηρίστηκε ζηλωτής. Στὸ πρῶτο κάθισμα τῆς Λιτῆς τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Προφήτη Ἠλία ψάλλουμε: «Ἠλίας ὁ ζηλωτὴς καὶ τῶν παθῶν αὐτοκράτωρ». Ὁ ζηλωτὴς δηλ. εδώ θεωρεῖται αὐτὸς ποὺ κυριαρχεῖ στὰ πάθη του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ καταφέρεις νὰ κυριαρχήσεις στὰ πάθη σου πρέπει νὰ ἔχεις ἔνθερμο πίστη, νὰ εἶσαι λάτρης, χωρὶς συμβιβασμούς, τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Σίμων, ὁ μαθητὴς καὶ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Σίμωνας, ἀποκαλεῖται στὰ Εὐαγγέλια (Λουκ. 6, 15, Μάρκ. 3, 8, Mατθ. 10,4) Ζηλωτής, ἀλλὰ καὶ Κανανίτης ἢ Καναναῖος. Ἡ λέξη Καναναῖος ἢ Κανανίτης παράγεται ἀπὸ τὴ ἀραμαϊκὴ λέξη Kananau, ποὺ σημαίνει ζῆλος, ζέση· ἐδῶ βλέπουμε τὸ κύριο εὔσημο χαρακτηριστικὸ τοῦ Ἀποστόλου, ὡς Κανανίτης δηλ. Ζηλωτὴς ἕνεκα τῆς θέρμης καὶ τοῦ ζήλου ποὺ ἐπιδείκνυε ὡς μαθητής, ὡς ἔνθερμος ἀκόλουθος.[5]

Γιὰ τὸν ἴδιο ζῆλο διαβάζουμε καὶ στὸ ἀπολυτίκιο τοῦ Ἱερομάρτυρος Παγκρατίου:
«Κράτος ἔνθεον, ἠμφιεσμένος, ἐκ τῆς χάριτος, τοῦ κορυφαίου, Ἀποστόλωνζηλωτὴς ἐχρημάτισας».
Στὴν Ἔξοδο 20, 5 «ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής».
Στὸ Δευτ. 4,24 «ὅτι Κύριος ὁ Θεός σου πῦρ καταναλίσκον ἐστί, Θεὸς ζηλωτής».

Ὁ Θεοδώρητος Κύρου σχολιάζει σ’ ἕνα κείμενό του, τί σημαίνει «ὁ Θεὸς ζηλωτής»: «Ἀγάπης τοίνυν ὁ ζῆλος δηλωτικός»[6]. Καὶ καταλήγει στὸ σχόλιο του, ὅτι ὁ ζῆλος δηλώνει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ… Γι’ αὐτὴν τὴν ἀγάπη ποὺ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς πιστοὺς γράφει καὶ ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ: «Ἐξαρθήσεται ὁ ζῆλος μου ἐκ σοῦ»
[7] 

δηλ. θὰ ἐξαφανιστεῖ παντελῶς ἡ ἀγάπη (ὁ ζῆλος μου) γιὰ σένα καὶ δὲν θὰ σὲ προσέχω πλέον, ἐπειδὴ ἁμάρτησες ἐνώπιόν μου. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως ἀγαποῦσαν περισσότερο τὰ εἴδωλα, καὶ Ἐκεῖνος τοὺς ἐγκατέλειψε.Μία ὑπέροχη ἐξηγηματικὴ ἑρμηνεία γιὰ τὸν ζῆλο μᾶς δίνει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὸ βιβλίο του «Τὸ Γνῶθι Σαὐτὸν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»[8]:

«Ζῆλος εἶναι ἡ θέρμη τῆς ψυχῆς... Ὁ ἀγαθὸς ζῆλος ζητᾶ τὴν ἐπικράτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ... Ὁ χαρακτῆρας τοῦ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτῆ εἶναι αὐτὸς ποὺ λατρεύει, γεμᾶτος ἐνθουσιασμὸ γιὰ τὴν πίστη του, τὸν Θεό... Ἀκολουθεῖ εὐλαβικὰ τὶς πατρικὲς παραδόσεις καὶ ἐργάζεται μὲ πολλὴ θέρμη γιὰ τὴ δόξα τοῦ ὀνόματός Του... Διακαίεται ἀπὸ τὸν πόθο νὰ διαδώσει τὸν Θεῖο Λόγο, μὲ σκοπὸ τὴ στερέωση τῆς πίστης, τὴν εὐόδωση τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας... τὴν ἀποκατάσταση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ....... 

Ὁ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτής... ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει μὲ ἀγάπη καὶ αὐταπάρνηση... Ὁ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτὴς εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ. Αὐτὸς ποὺ δὲν εἶναι κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτής... ξεγελιέται μέσα στὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐνέργειές του, δῆθεν ἐργαζόμενος γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ παραβαίνει τὸν νόμο ποὺ θέλει νὰ ἀγαπάει τὸν συνάνθρωπο... πάνω στὴ θέρμη τοῦ ζήλου του πράττει τὰ ἀντίθετα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ θεῖος νόμος καὶ τὸ θεῖο θέλημα...».

Ὅποιος λοιπὸν φλέγεται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό, ἀγωνίζεται εἰς δόξαν Θεοῦ ἀκολουθώντας τὸ θεῖο θέλημα καὶ τοὺς Πατέρες, ἀγαπᾶ μὲν τοὺς αἱρετικούς, πολεμᾶ δὲ καὶ καταδικάζει τὴν αἵρεση, ἔχει ἐπίγνωση τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ παρόλα αὐτὰ ζητάει μὲ θέρμη τὴν σωτηρία του καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἄλλων εἶναι μὲ τὸν εὔσημο ὅρο ἐπαινετὸς ζηλωτὴς καὶ δὲν πρέπει νὰ κατηγορεῖται. Ὅποιος κάνει τὰ ἀντίθετα εἶναι κατακριτέος ζηλωτὴς καὶ δικαίως πρέπει νὰ καταδικάζεται. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς δίδαξαν τὸν θεάρεστο ζῆλο.

Λέει ὁ Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος: «Αὐτοὺς λοιπὸν ποὺ μισοῦν τὸν Θεὸν πρέπει νὰ τοὺς μισοῦμε καὶ νὰ λυώνουμε κατὰ τῶν ἐχθρῶν Του, ὄχι ὅμως νὰ τοὺς καταδιώκουμε ἢ νὰ βιαιοπραγοῦμε, ὅπως τὰ ἔθνη ποὺ δὲν γνωρίζουν τὸ Θεό, ἀλλὰ νὰ τοὺς θεωροῦμε ἐχθροὺς καὶ νὰ χωριζόμαστε ἀπὸ αὐτούς, παράλληλα ὅμως νὰ τοὺς νουθετοῦμε μήπως καὶ μετανοήσουν»[9].

Καὶ ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τρίτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Ἐφέσου (431 μ.Χ.), ὅταν κατεδίκασε τὸν Νεστόριο παρατήρησε στὴν ἀπόφασή της: «δακρύσαντες πολλάκις ἐπὶ ταύτην τὴν σκυνθρωπὴν κατ’ αὐτοῦ (σημ. τοῦ Νεστορίου) ἐχωρήσαμεν ἀπόφασιν»[10].

Καταλήγουμε λοιπὸν καὶ πάλι στὸ συμπέρασμα, ὅτι δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ ἀλλάξει ὁ π. Σεραφείμ, γιατί ὁ ζηλωτισμός του ἦταν σωστὸς καὶ θεάρεστος. Ὁ π. Σεραφεὶμ τὸν ὁλοκλήρωσε μόνο, ἀφοῦ γέμισε ἔλεος καὶ ἀγάπη. Αὐτὸ ὅμως ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς σημερινοὺς ὁμολογητές (ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς), οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦνται ἀδίκως, ἐπειδὴ διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν οἰκουμενιστῶν, ὡς κακοὶ ζηλωτές. Ποῦ φαίνεται ὅμως κατὰ τὰ παραπάνω, ὅτι ὁ ἀγαθός ζῆλος τους δὲν ζητᾶ τὴν ἐπικράτηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πάνω στὴ γῆ, ποῦ, ὅτι δὲν ἔχουν ἀγάπη, ποῦ ὅτι δὲν ἀκολουθοῦν εὐλαβικὰ τὶς πατερικὲς παραδόσεις καὶ δὲν ἐργάζονται μὲ πολλὴ θέρμη γιὰ τὴ δόξα τοῦ ὀνόματός Του, ποῦ ὅτι σχίζουν τὴν Ἐκκλησία;
«Δὲν εἴμαστε ἀποσχιστές, θαυμαστέ, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ (ποτὲ νὰ μὴ τὸ πάθουμε αὐτό!) μολονότι μὲ ἄλλους τρόπους εἴμαστε μέσα σὲ πολλὲς ἁμαρτίες· ἀλλά εἴμαστε ὁμόσωμοι μὲ Αὐτὴ καὶ τρόφιμοί Της, μαζὶ μὲ τὰ θεῖα δόγματα, καὶ ἐπιθυμοῦμε σφόδρα νὰ φυλάττονται οἱ Κανόνες καὶ οἱ διατυπώσεις Αὐτῆς... Γι’ αὐτὸ γνώριζε, ὅτι δὲν εἶναι σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας [ὁ ζῆλος μας] ἀλλὰ ἐπικράτηση τῆς ἀληθείας καὶ ὑπεράσπιση τῶν θείων νόμων· τὸ ἀντίθετο, ..., εἶναι διάσπαση τῆς ἀληθείας καὶ ἡ παράλυση τῶν Κανόνων. ..».[11]

Ἀκολούθως κακοὶ ζηλωτές εἶναι οἱ ἑκάστοτε σχισματικοὶ καὶ αἱρετικοὶ καὶ a prioriοἱ οἰκουμενιστές. Οἱ οἰκουμενιστὲς σχίζουν τὴν Ἐκκλησία, οἱ οἰκουμενιστὲς ἐργάζονται δῆθεν γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ παραβαίνουν τὸν νόμο Του. Οἱ οἰκουμενιστὲς πάνω στὴ θέρμη του ζήλου τους πράττουν τὰ ἀντίθετα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ θεῖος νόμος καὶ τὸ θεῖο θέλημα, οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι αἱρετικοί, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρέπει, σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ πρὸς αὐτοὺς νὰ χωρισθοῦμε, μήπως καὶ μετανοήσουν.
Παραμένω λοιπὸν στὸ ἐρώτημά μου: Ἂν δὲν ἐννοεῖ τοὺς οἰκουμενιστές, τί ἐπιδιώκει ὁ σεβαστὸς π. Πέτρος μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀναφορές του περὶ δῆθεν «ζηλωτισμοῦ», ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀνάδειξη τῶν ὁμολογητῶν Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ λαϊκῶν ὡς «ζηλωτές»; Ἂν τὸ κάνει γιὰ νὰ τοὺς ἀναδείξει καλοὺς ζηλωτές, συμφωνοῦμε καὶ τὸν εὐχαριστοῦμε θερμά, ἂν ὄχι, λυπούμαστε βαθέως, διότι ἐκεῖ σφάλλει. Καὶ ἂν τὸ κάνει καθαρὰ φιλολογικὰ καὶ μόνο, τότε θὰ τὸν παρακαλούσαμε νὰ ἐπανέλθει στὰ ἀγωνιστικὰ καὶ ὁμολογιακὰ κείμενά του τῶν τελευταίων χρόνων, τὰ ὁποῖα χρειαζόμαστε ὡς πιστοί, γιατὶ στὸν καιρὸ τῆς αἵρεσης ἡ φιλολογία δὲν ὠφελεῖ (ἐκτὸς ἂν ὁ π. Χὶρς δὲν θεωρεῖ πιά, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση, ἐκτὸς ἂν θεωρεῖ ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι καλὸ καὶ θεάρεστο ἔργο, πρᾶγμα ποὺ μοῦ φαίνεται ἀδύνατο). Τὸν εὐχαριστῶ πάντως «ὅτι μοι παρασκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί, πρότερον γὰρ οὐκ ἔχων πρόφασιν» καὶ τοῦ (ὅπως καὶ σὲ ὅλους μας) εὔχομαι ἐκ βάθη καρδίας καὶ μὲ εἰλικρινὴ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, καλή χρονιά.


Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Κλασσικὸς φιλόλογος Ἱστορικός

Αγιορείτες και αποτείχιση: Σχόλια εις την αποτειχιση Γέροντος Αλυπιου του Αγιορειτου

Ερμαφρόδιτη η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος για το Κολυμπάρι!

ierarxia13.jpg



Τοῦ Διονύση Μακρῆ Δημοσιογράφου-Θεολόγου

Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας λειτούργησε ὡς Πόντιος Πιλάτος ἀποφεύγοντας νά ἐπικροτήσει ἤ νά καταδικάσει τίς ἀποφάσεις ψευτοσυνόδου!

Ἕνα καθεστώς μίας ἰδιότυπης φαναριώτικης ὁμηρίας φαίνεται πώς ἔχουν ἀποδεχθεῖ οἱ Ἱεράρχες τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐκτός ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων. Ἕνα καθεστώς ὁμηρίας, τό ὁποῖο δικαιολογοῦν μέ τή δῆθεν ἐπιστράτευση τοῦ σεβασμοῦ πρός τήν ὑποτιθέμενη Μητέρα Ἐκκλησία. Καί λέμε ὑποτιθέμενη γιατί ἐδῶ καί λίγες δεκαετίες –πιθανόν πιεζόμενη ἀπό ἄτυπες δεσμεύσεις, πού παρασκηνιακά ἔχει λάβει στό πλαίσιο τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος Τρούμαν- ἀπό μητέρα καί τροφός τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἔπρεπε νά εἶναι καί νά λειτουργεῖ κατάντησε νά συμπεριφέρεται ὡς κακιά μητριά.

Γιατί εἶναι ἀδιαμφισβήτητη ἀλήθεια –ἀκόμη καί γιά τούς λογιζόμενους ὡς πατριαρχικούς Ἱεράρχες- ὅτι οἱ συμπεριφορές τοῦ νῦν θιασώτη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί θιασώτη τοῦ ἐναγκαλισμοῦ τῆς ὀρθοδοξίας μέ τόν παπισμό, Πατριάρχη Βαρθολομαίου ὄχι μόνο εἶναι ἀνάρμοστες καί διχαστικές ἀλλά λειτουργοῦν καί διαβρωτικά στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἀνατολική Ἐκκλησία.

Ὡς τέτοια ἀνοίκεια συμπεριφορά ἐκλαμβάνεται ἡ ἐπιστολή πού ἀπέστειλε λίγες ἡμέρες πρίν τήν ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μέ τήν ὁποία «διέταζε» στήν κυριολεξία τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νά σεβαστοῦν καί νά περιφρουρήσουν τίς παράλογες, ἀνιστόρητες, κατευθυνόμενες καί αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευτο-συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου! Ὡς «κακιά μητριά» μάλιστα, ἄν καί γνώριζε ὅτι δέν παρέχεται σύμφωνα μέ τό ἐκκλησιαστικό δίκαιο, ἡ δυνατότητα ἐπιβολῆς ἐπιτιμίου σέ μέλος ἄλλης αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας, ἀπειλοῦσε πώς θά ἐπέβαλλε ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας στούς Μητροπολίτες Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος μέ ὑπόμνημα του ἐνημέρωνε ἀναλυτικά τούς Ἀρχιερεῖς γιά τό παράλογο τῶν ἀποφάσεων τοῦ Κολυμπαρίου ἀλλά καί στόν Καλαβρύτων Ἀμβρόσιο, ὁ ὁποῖος ὑπέγραψε τό ὁμολογιακό κείμενο, πού ἀπέστειλε στήν Ἱεραρχία ἡ Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν.

Δέν γνωρίζουμε ἄν ἐκτός τῆς ἐπιστολῆς ὑπῆρξαν στό παρασκήνιο καί ἕτερες πράξεις ἐκβιασμοῦ καί χειραφέτησης τοῦ δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης, πού συνιστοῦν ὠμή παρέμβαση στό ἔργο μίας ὑποτιθέμενης Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας, ὅπως λ.χ. τηλεφωνήματα καί νομικά ἐμμέσως λογίζονται ὡς ἐκκλησιαστική εἰσπήδηση. Τίποτε ὡστόσο δέν ἀποκλείεται, ἀφοῦ ἡ σημερινή διοίκηση τοῦ Φαναρίου ἔχει ἀποδείξει ἀπό τά χρόνια τῆς ἀρχιεπισκοπίας τοῦ μακαριστοῦ Χριστοδούλου ὅτι γι’ ὅλα εἶναι ἱκανή.

Μέσα σ’ αὐτό τό κλίμα τῶν ἄμεσων ἀπειλῶν καί τῶν ἔμμεσων ἐκβιασμῶν ἡ Ἱεραρχία ἐπέλεξε μετά ἀπό δύο ἐπεισοδιακές καί γεμάτο ἔνταση συνεδριάσεις νά ἀκολουθήσει μία ἑρμαφρόδιτη πολιτική. Μία πολιτική πού οὐσιαστικά τήν ἐκθέτει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τοῦ χριστεπώνυμου ποιμνίου. Μία πολιτική πού βασίζεται στή λαϊκή ρήση πού θέλει τό χρόνο νά λειτουργεῖ ὡς γιατρός. Μία πολιτική πού στηρίζεται στήν ἄποψη «γιατί νά βγάλω ἐγώ τό φίδι ἀπό τήν τρύπα»...

Ὡς ἐκ τούτου ἀντί νά βγάλουν τό φίδι ἀπό τήν τρύπα οἱ Ἱεράρχες ἐπιστράτευσαν τίς καλένδες τῶν χρονοβόρων ἐκκλησιαστικῶν –συνοδικῶν ἐπιτροπῶν ἀλλά καί τό ψεῦδος τῆς δῆθεν ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν προτάσεων τοῦ εἰσηγητῆ καί συμμετέχοντα στά τεκταινόμενα τοῦ Κολυμπαρίου καί ὑπογράφοντα τά ἀπαράδεκτα κείμενα Μητροπολίτη Σερρῶν Θεολόγου! Ὁ τελευταῖος ἀνέλαβε τό βαρύ ἔργο νά δικαιολογήσει τό πῶς ἀθετήθηκαν οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί νά ὁδηγήσει τήν Ἱεραρχία στήν ἀθέτηση τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ της... Μάταια ἐνσυνείδητοι Ἱεράρχες μετρημένοι στή χούφτα τοῦ ἑνός χεριοῦ προσπαθοῦσαν νά πείσουν τούς ὑπολοίπους ὅτι στά θέματα πίστεως δέν χωροῦν συμβιβασμοί, ἰδιοτέλειες καί κουτοπονηριές.

Οἱ θέσεις τους προσέκρουαν ἀφενός μέν στόν ἐπικρατοῦντα ὠχαδελφισμό καί στήν ἀνεπίτρεπτη θεολογική ἄγνοια μεγάλου μέρους τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας καί ἀφετέρου στό τεῖχος τῆς ἀόριστης προφορικῆς ὑπόσχεσης τοῦ οἰκουμενιστῆ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ὅτι δέν θά θέσει τουλάχιστον ἐπί πατριαρχίας του θέμα ἀμφισβήτησης τῆς πατριαρχικῆς πράξης τοῦ 1928, βάσει τῆς ὁποίας παραχωρήθηκαν διοικητικά, ἄχρι καιροῦ, οἱ Μητροπόλεις τῆς Βορείου Ἑλλάδος, στήν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ὑπόσχεση πού ἐξ ἀνάγκης ἔδωσε ἐν μέσω τῶν δυσκολιῶν, τῶν πιέσεων καί τῆς ἀπελπισίας του πού κυριαρχοῦσε κατά τίς ἐργασίες τῆς ψευτοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου προκειμένου νά διασώσει –ἔστω καί τύποις- τό ἀπωλεσθέν κύρος της.

 Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τό Φανάρι ἀπέφυγε νά καταγραφεῖ στίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου ἡ ἀπαίτηση, πού ὁμοφώνως ἔλαβαν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν περασμένο Μάϊο, τῆς μή ἀναίρεσης τῶν πατριαρχικῶν πράξεων! Μέ τό σκεπτικό λοιπόν πού θέλει τούς περισσότερους Ἀρχιερεῖς νά προτιμοῦν ἀντί τῆς ὁμολογίας τόν ἐφησυχασμό καί τήν ἡσυχία στό «δεσποτικό τους βασίλειο», ἡ Ἱεραρχία ἄφησε τόν χρόνο νά γιατρέψει τήν ἐν Κολυμπαρίω τῆς Κρήτης ἀσθένεια. Ἀγνοεῖ ὅμως ὅτι ἡ ἀσθένεια τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι χρόνια καί δέν γιατρεύεται μέ κουτοπονηριές τῶν ἐραστῶν τῆς ἐκκοσμίκευσης τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἐπιχείρησαν –ἴσως καί μέ τήν ἄδεια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου- νά παραπλανήσουν τό χριστεπώνυμο ποίμνιο, μέ τήν ἔκδοση δελτίου τύπου, τό ὁποῖο κατήγγειλε ἐγγράφως ὡς ψευδές ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ.

Βέβαια, ὑπάρχει καί μία ἄλλη δικαιολογία πού μέ τή μορφή καραμέλας ἀναμασιέται ἀπό τήν πλειονότητα τῆς Ἱεραρχίας. Αὐτή ἔχει νά κάνει μέ τό σκεπτικό τῆς ὑποτιθέμενης ἑνότητας τῶν Ἑλληνορθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό ἅρμα τῆς «κακιᾶς μητριᾶς» δηλαδή τοῦ θεολογικῶς παραλογιζόμενου Φαναρίου. Αὐτό συνιστᾶ ὅμως μέγα ἀτόπημα στούς κόλπους τῆς μίας, ἁγίας καί καθολικῆς Ἐκκλησίας, στούς κόλπους τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Κι εἶναι ἀτόπημα γιατί ἐνισχύει τό διχασμό καί τήν καχυποψία ἔναντι τῶν ὑπολοίπων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας, τῶν Σλάβων καί τῶν Ἀράβων. Ἴσως τίς δύο ἡμέρες τῶν συνεδριάσεων τῆς Ἱεραρχίας, στίς 23 καί 24 Νοεμβρίου, ἡ γλυκιά αὐτή καραμέλα, πού κατασκευάζεται σέ φαναριώτικα ἐργαστήρια, νά ἐστάλη σέ συγκεκριμένους Ἀρχιερεῖς, ὄχι μόνο γιά νά τούς ἐξαπατήσει μέ τήν ἴδια γλύκα πού εἶχαν οἱ λωτοί τῆς ἐποχῆς τοῦ Ὀδυσσέα ἀλλά κυρίως νά τούς καταστήσει τυφλούς καί ὑπνωτισμένους, ὥστε νά μήν διακρίνουν ὅτι ἡ περιβόητη ἑνότητα πού διακηρύσσει τό Πατριαρχεῖο ἔχει παντελῶς καταλυθεῖ.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐπικαλεῖται τό Φανάρι, ὅτι στό Κολυμπάρι διαφάνηκε ἡ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας τή στιγμή πού τέσσερα Πατριαρχεῖα, αὐτά τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Γεωργίας ἦταν ἀπόντα ἀπό τή ψευτο-σύνοδο καί τό ἕτερο αὐτό τῆς Σερβίας ἦταν ὡσεί παρών! Καί λέμε ὡσεί παρών, ἀφοῦ τίς ἀποφάσεις δέν ἀποδέχθηκαν δεκαεπτά ἐκ τῶν εἴκοσι-τεσσάρων μελῶν τῆς σερβικῆς ἀντιπροσωπείας. 

Ἄλλωστε στό Κολυμπάρι ὑπῆρξε καί κατάφωρη παραβίαση τοῦ κανονισμοῦ λειτουργίας τῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος προέβλεπε ὁμοφωνία στίς ἀποφάσεις ὅλων τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Αὐτοκέφαλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Μέσα στό ἀνωτέρω περιγραφέν πνεῦμα τῆς καχυποψίας οἱ Ἀρχιερεῖς, ὡς ἦταν ἀπολύτως φυσικό, ἀγνόησαν παντελῶς τήν ἀπόφαση καί τό σκεπτικό τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας παντελοῦς ἀπόρριψης τῶν ὅσων διαδραματίστηκαν στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης.

Ἡ σθεναρή ὡστόσο καί θεολογικά ἐμπεριστατωμένη καί τεκμηριωμένη θέση πού ἐξέφραζαν οἱ Μητροπολίτες Ναυπάκτου Ἱερόθεος, Πειραιῶς Σεραφείμ καί Κυθήρων Σεραφείμ, ἡ ὁποία συνεπικουρεῖτο καί ἀπό δέκα ἀκόμη Ἀρχιερεῖς δέν ἄφηναν κανένα περιθώριο στό σῶμα τῆς Ἱεραρχίας νά φθάσει στόν ὑπερθεματισμό τῶν ἀλλοπρόσαλλων «ἐκκοσμικευμένων» καί ἐκ τῆς παπικῆς -καί ὄχι μόνο- Δύσεως «κατευθυνόμενων» ἀποφάσεων τοῦ Κολυμπαρίου. Κάτι τέτοιο οὐσιαστικά ἄν καί ὑποστηριζόταν ἀπό τήν παντελῶς ἀθεολόγητη δυτικίζουζα οἰκουμενιστική ὁμάδα λιγοστῶν Ἱεραρχῶν ἀλλά καί τοῦ εἰσηγητή Μητροπολίτη Σερρῶν Θεολόγου δέν ἐπετεύχθη καί γιά ἕνα ἀκόμη σοβαρό λόγο. 

Κι αὐτός ὁ λόγος ἔχει νά κάνει μέ τίς ἄμεσες πιέσεις πού δέχονται οἱ Ἀρχιερεῖς τόσο σέ τοπικό ἐπίπεδο μέ ἐπιστολές πιστῶν καί χριστιανικῶν ὀργανώσεων, ὅσο καί πανελλαδικῶς μέ τήν συλλογή ὑπογραφῶν ἐνημερωμένων κληρικῶν καί λαϊκῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Ἤδη λέγεται ὅτι σέ δύο μόλις μῆνες ἔχουν συγκεντρωθεῖ χιλιάδες ὑπογραφές σέ μία διαδικασία πού θά συνεχίζεται γιά πολύ ἀκόμη καιρό καί ἀποτελεῖ τό καλύτερο –δυνατόν μέσον ἐνημέρωσης τοῦ ποιμνίου!

Ἑρμαφρόδιτη καί ἡ στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Τήν ἰδιότυπη αὐτή «αἰχμαλωσία» πού ἔχει ἐπιβάλλει ὡς «κακιά μητριά» τό Φανάρι φαίνεται νά ἔχει ἀποδεχθεῖ πλήρως καί ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος! Ἔτσι, φρόντισε νά χαράξει ὁ ἴδιος τήν πολιτική γραμμή πού θά ἀκολουθοῦσε λίγες μόνο ἡμέρες πρίν τή σύγκλιση τῆς Ἱεραρχίας, διαψεύδοντας τίς ὅποιες προσδοκίες περί ἀλλαγῆς τῆς στάσης του, πού εἶχε ἀφήσει νά διαφανεῖ.

 Ἔτσι, ὑπερθεμάτισε σέ μία οἰκουμενιστική συνάντηση πού ἔγινε στή Θεσσαλονίκη μία ἑβδομάδα πρίν τήν ἔκτακτη σύγκλιση τῆς Ἱεραρχίας τίς ἀποφάσεις τῆς ψευτοσυνόδου -ἀποδεχόμενος κοσμικά διαδήματα καί βραβεύσεις καί καταρρίπτοντας τήν ὅποια φημολογία τόν ἔφερε νά κάνει τήν ὑπέρβαση καί νά ὀρθώνει τελικά ἀνάστημα πρός τό Φανάρι, κάτι φυσικά πού εἶχε τή δυνατότητα νά κάνει ἀλλά δέν ἔκανε στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Καί ἔπρεπε νά τό κάνει γιατί εἶχε τότε τήν ἐξουσιοδότηση τῆς Ἱεραρχίας νά στηρίξει τίς ὁμόφωνες ἀποφάσεις τοῦ περασμένου Μαΐου.

 Ἴσως ὅμως νά ὑπέκυψε ἀμαχητί σέ τυχόν ἀπειλές, ὕβρεις καί ἐκβιασμούς, παρόμοιες μ’ αὐτές πού κατήγγειλε ἐγγράφως πώς ἐδέχθη ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος, τσαλακώνοντας ὄχι μόνο τήν ἀρχιεπισκοπική του ἀξιοπρέπεια ἀλλά καί τήν ἀξιοπρέπεια ὁλοκλήρου τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πιθανόν οἱ τότε ἐκβιασμοί μετατράπηκαν στή συνέχεια μέ κοσμικές ἐπιβραβεύσεις καί ἀσήμαντα γιά τόν οὐρανό διαδήματα. Ὁ Θεός ὅμως βλέπει...

Ἡ εἰσήγηση τοῦ Μητροπολίτη Σερρῶν
Ἐπ’ οὐδενί τέλος ἐπικροτοῦμε τήν ἐκκλησιαστική φημολογία πού ἔφερε τό Μητροπολίτη Σερρῶν Θεολόγο νά ἀποστέλλει πρός ἔγκριση ἤ καί διόρθωση στό Φανάρι τήν εἰσήγησή του! Εὐθαρσῶς ἀπορρίπτουμε ὡς κάκιστη καί συκοφαντική πρός τό πρόσωπο τοῦ συγκεκριμένου Ἀρχιερέα τήν φημολογία αὐτή, γιατί κάτι τέτοιο οὐσιαστικά ἄν συνέβαινε ἐξέθετε ἀνεπανόρθωτα ὄχι μόνο τήν ἐπισκοπική του ἀξιοπρέπεια ἀλλά ταυτόχρονα ἐπιβεβαίωνε de facto, τά ὅσα ὑποστηρίζουμε περί καθεστῶτος ὁμηρίας τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πέραν τούτου ὅμως αὐτό πού παρατηρεῖ στό κείμενο τῆς εἰσήγησης εἶναι μία προσεκτική ἐπικρότηση τῶν ἀποφάσεων τοῦ Κολυμπαρίου ἀλλά καί μία διαφαινόμενη ἀγωνία νά ἐνημερωθοῦν γι’ αὐτές, μέσα ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἐπικροτήσεως καί τῆς ἀποδοχῆς τό χριστεπώνυμο ποίμνιο! 

Γιατί ἄραγε; Μήπως γιά νά ὑπάρχει οἰκουμενιστικό «ἀντίδοτο» ἔναντι τῶν τεκμηριωμένων αὐξανόμενων ὁμολογιῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν μελῶν, ἔτσι ὥστε νά μήν προλάβει νά ἐπηρεαστεῖ μέρος τοῦ κατά κοινή ὁμολογία ἀκατήχητου στή συντριπτική πλειονότητα χριστεπώνυμου ποιμνίου; Πάντως τό μή ἀνταποκρινόμενο καί ἄρα ψευδές κατά τό Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ ἀνακοινωθέν κάνει λόγο γιά ἐνημέρωση τῶν πιστῶν μέσω τοῦ γνωστοῦ φυλλαδίου πρός τό Λαό... Τό βέβαιο πάντως εἶναι ὅτι τό θέμα δέν ἔκλεισε καί ἡ πληγή πού ἄνοιξε στό Κολυμπάρι γιά τήν Ὀρθοδοξία ὄχι μόνο δέν δύναται νἀ ἑπουλωθεῖ μέ κουτοπονηριές ἀλλά τραυματίζει ἀκόμη περαιτέρω τό σῶμα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας.

Ποια η ισχύς της θέσης των Σέρβων Ιεραρχών, που δεν υπέγραψαν το τελικό κείμενο της Συνόδου της Κρήτης;

Αποτέλεσμα εικόνας για Holy Assembly of Bishops of the Serbian Orthodox Church




ΠΟΙΑ Η ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΨΑΝ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ;

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας συμμετείχε στη Σύνοδο της Κρήτης με 25 Ιεράρχες της συμπεριλαμβανομένου και του Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου. Από τους 25 Ιεράρχες, οι 17 δεν υπόγραψαν το τελικό κείμενο της Συνόδου της Κρήτης. Αυτό δεν προβληματίζει;

Δεν πρέπει να εστιάζομε το πρόβλημα μόνο στην παραβίαση της Συνοδικής αρχής της ομοφωνίας, αλλά και στο ότι δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο οι Προκαθήμενοι των Τοπικών Εκκλησιών. Η περίπτωση των Ιεραρχών της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας, που παρευρέθηκαν στη Σύνοδο της Κρήτης και δεν υπόγραψαν το τελικό κείμενο μας προβληματίζει ιδιαίτερα. Είναι δυνατό η συντριπτική πλειοψηφία των Ιεραρχών της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας, που παρευρέθηκαν στη Σύνοδο της Κρήτης, να μη υπογράψουν το τελικό κείμενο και αυτή η στάση τους να μην έχει καμιά ισχύ; Αυτό δεν προβληματίζει;
Οι Ιεράρχες της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας, που υπέγραψαν το τελικό κείμενο της Συνόδου της Κρήτης

Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος
Ο Αχρίδος και Σκοπίων Ιωάννης
Ο Μπρανιτσέβου Ιγνάτιος
Ο Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης Γρηγόριος
Ο εν Δυτική Αμερική Μάξιμος
Ο εν Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία Ειρηναίος
Ο εν Αυστρία και Ελβετία Ανδρέας
Ο Φραγκφούρτης και πάσης Γερμανίας Σέργιος

Ο Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλόχιος
Ο Ζάγκρεπ και Λουμπλιάνας Πορφύριος
Ο Σιρμίου Βασίλειος
Ο Βουδιμίου Λουκιανός
Ο Νέας Γκρατσάνιτσας Λογγίνος
Ο Μπάτσκας Ειρηναίος
Ο Σβορνικίου και Τούζλας Χρυσόστομος
Ο Ζίτσης Ιουστίνος
Ο Βρανίων Παχώμιος
Ο Σουμαδίας Ιωάννης
Ο Δαλματίας Φώτιος
Ο Μπίχατς και Πέτροβατς Χρυσόστομος
Ο Νίκσιτς και Βουδίμλιε Ιωαννίκιος
Ο Βαλιέβου Μιλούτιν
Ο Κρούσεβατς Δαβΐδ
Ο Σλαυονίας Ιωάννης
Ο Τιμοκίου Ιλαρίων

Δεν θα ήταν άσκοπο να αναφερθούμε και στην Ιερά Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας, την οποία αποτελούν εκτός από τον Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίο, ο οποίος είναι ο Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου, ο Σιρμίου Βασίλειος , επί των θεμάτων Οικονομίας και Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου (δεν υπέγραψε), ο Σβορνικίου και Τούζλας Χρυσόστομος, υπεύθυνος του τομέως των Εκδόσεων και Ενημερώσεως (δεν υπέγραψε), ο Σουμαδίας Ιωάννης, υπεύθυνος επί της Γραμματείας (δεν υπέγραψε), ο Ράσκας και Πριζρένης Θεοδόσιος, επί κεφαλής των Διεκκλησιαστικών και Εξωτερικών Σχέσεων (δεν συμμετείχε). Αναπληρωματικά μέλη της Ιεράς Συνόδου, είναι ο Μπάτσκας Ειρηναίος (δεν υπόγραψε) και ο Νίκσιτς και Βουδίμλιε Ιωαννίκιος (δεν υπέγραψε)

Παρατηρούμε ότι εκτός από τον Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίο και τον Ράσκας και Πριζρένης Θεοδόσιο που δεν συμμετείχε, τα υπόλοιπα μέλη της Ιεράς Συνόδου δεν υπέγραψαν. Αυτό δεν προβληματίζει; Διασφαλίζεται η δογματική αλήθεια Συνοδικώς μόνο με τη αρχή της ψήφου των Προακαθημένων και την παραβίαση της αρχής της ομοφωνίας;

Πρέπει να συνυπολογίσομε στην στάση των Ιεραρχών φυσικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας και την απόφαση της το έτος 1997, για αποχώρηση από το Π.Σ.Ε., απόφαση την οποία επικαλέστηκε πρόσφατα Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλόχιος, ζητώντας την αποχώρηση από το Π.Σ.Ε. Αυτά δεν προβληματίζουν;

στις 9:55 μ.μ.

Ετικέτες ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕΡΒΙΑΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Ὁ κ. Βλ. Φειδᾶς ὁμολογεῖ καί ἀποκαλύπτει περί τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου (Κρήτης)






Αὐτο-ἀπολογούμενος....

Ὁ κ. Βλ. Φειδᾶς ὁμολογεῖ καί ἀποκαλύπτει
περί τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου (Κρήτης)

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Τήν Πέμπτη τό μεσημέρι, 22/12/2016, στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν πραγματοποιήθηκε Σεμιναριακή διάλεξη τοῦ ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας κ. Βλασίου Φειδᾶ, μέ θέμα: " Ἡ ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σύμφωνα μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. ".

Ἡ διάλεξη δόθηκε στήν αἴθουσα Ὀπτικοακουστικῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐνώπιον πολυπληθοῦς ἀκροατηρίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖτο κυρίως ἀπό φοιτητές τῆς Σχολῆς. Παρέστησαν κάποιοι, σχετικῶς λίγοι, Καθηγητές, ἐν ἐνεργεία καί ὁμότιμοι καί κάποιοι Κληρικοί.

Μετά τή σύντομη παρουσίαση τοῦ πασίγνωστου στόν ἀκαδημαϊκό θεολογικό χῶρο ὁμοτίμου Καθηγητοῦ, τόν λόγο εἶχε γιά περισσότερο τῆς μιᾶς ὥρας ὁ κ. Φειδᾶς, ὁ ὁποῖος, ὁμολογουμένως, παρά τήν ἡλικία καί τήν βεβαρυμένη ὑγεία του, ἐπιβεβαίωσε τήν ἰσχυρή σκέψη καί τή δυναμικότητά του.
Ὅπως, ἴσως, εἶναι γνωστό, ὁ ἐν λόγῳ Καθηγητής ὑπῆρξε βασικό στέλεχος καί σημαντικός παράγων γιά τήν πραγματοποίηση τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης. Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἐργάσθηκε γι' αὐτή τήν ὑπόθεση ἐπί σχεδόν μισό αἰώνα καί ἡ συμβολή του στίς τελικές διεργασίες της ὑπῆρξε καταλυτική.

Δέν θά ἦταν ὑπερβολή νά λεχθεῖ ὅτι στήν κορυφαῖα τριανδρία, ὅσον ἀφορᾶ στήν στήριξη καί ἐπίτευξη τοῦ "ὁράματος" τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἐκτός τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καί τοῦ, κατά δήλωση τοῦ τελευταίου, ἰσχυροῦ θεολογικοῦ βραχίονος τοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα, συμπεριλαμβάνεται (καί) ὁ κ. Φειδᾶς. Πολλά, ἄν ὄχι τά περισσότερα ζητήματα ἱστορικο-κανονικοῦ χαρακτῆρος καί περιεχομένου στηρίχθηκαν στό κῦρος καί τίς γνώσεις του.

Ἡ ἐν λόγῳ διάλεξη τοῦ κ. Φειδᾶ, χάρη στήν παρρησία καί τήν εἰλικρίνεια τοῦ ὁμιλητοῦ, "φώτισε" ἀρκετά σημεῖα τῆς προετοιμασίας καί τῆς συγκλήσεως τῆς περιβοήτου πλέον συνόδου τῆς Κρήτης. Δέν γνωρίζουμε, οὔτε εἶναι σαφής ὁ λόγος τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς τῆς διαλέξεως. Προφανῶς τά περί τήν σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου παραμένουν ἀκόμη στήν ἐπικαιρότητα καί ἑπομένως δικαιολογεῖται ἡ σχετική ἐνασχόληση. Ὡστόσο μᾶλλον οἱ κατ' αὐτῆς ἐπικρίσεις θά πρέπει νά θεωρηθοῦν ὡς αἰτία μιᾶς γενικότερης προσπαθείας τῶν θιασωτῶν της νά παρουσιασθοῦν εὐρύτερα τά περί αὐτήν.

Ἐκ προοιμίου, ἐπισημαίνουμε ὅτι αὐτή ἡ προβολή τῆς συνόδου καί τῶν ἀποφάσεών της ἐντάσσεται στό πλαίσιο τῆς προσπαθείας, ἀφ' ἑνός,νά μή παραδοθεῖ στή λήθη καί, ἀφ' ἑτέρου, νά ἀποδομηθοῦν οἱ κατ' αὐτῆς ὄχι εὐκαταφρόνητες ἐπικρίσεις, βάσειὅμως συγκεκριμένης τακτικῆς καί στρατηγικῆς, οἱ ὁποῖες ταυτοχρόνως θά διαμορφώσουν καί τή τελική "μορφή" μέ τήν ὁποία θά καθιερωθεῖ στή κοινή γνώμη καί, εἰ δυνατόν, στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν, ὡς ἱστορικό ἐκκλησιαστικό γεγονός!

Ὁ κ. Φειδᾶς, προφανῶς ἐπιστρατευόμενος, ἀλλά καί ἐθελοντικῶς προσφερόμενοςσ' αὐτή τήν προσπάθεια,δέν κινήθηκε στό πλαίσιο πού προσδιόριζε ὁ τίτλος τῆς διαλέξεώς του, ἀλλά ἐλευθέρως καί ὁμολογουμένως μέ ἀφοπλιστική ἀμεσότητα καί εὐθύτητα ὁμίλησε, ἀπό στήθους, γιά τό προσκήνιο καί τό παρασκήνιο τῆς προετοιμασίας καί συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης.

Ἡ μεγάλη ὄντως αὐτοπεποίθηση τοῦ κ. Καθηγητοῦ στίς θέσεις καί θεωρήσεις του, ὡς ἀδιαμφησβητήτως ὀρθῶν καί τεκμηριωμένων, σέ συνδυασμό μέ τόν δυναμικό αὐθορμητισμό του, κατέστησαν τήν ἐν λόγῳ διάλεξη ἀποκαλυπτική, τόσο γιά τό παρασκήνιο τῆς ἀμφιλεγόμενης αὐτῆς συνόδου, ὅσο καί, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, γιά τίς προθέσεις ἀλλά καί τίς ἀνασφάλειες τῶν διοργανωτῶν καί ὑποστηρικτῶν της.

Ἐν συνεχεία, παραθέτουμε τά ὅσα κατά τή ροή τοῦ λόγου καί κατά τή σειρά τῆς παρουσιάσεως τοῦ κ. Καθηγητοῦ ἐλέχθησαν καί τά ὁποῖα, ἄλλα λιγότερο καί ἄλλα περισσότερο, ἀποκαλύπτουν καί "φωτίζουν" τίς θέσεις τῶν διοργανωτῶν καί θιασωτῶν τῆς περιβοήτου "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης. Ἡ πιστότητα τῶν μεταφερομένων στηρίζεται στίς σημειώσεις μας ἀπό τήν αὐτοπρόσωπη παρουσία μας στήν ἐν λόγω διάλεξη, ἡ ὁποία ἔχει ἐπίσης καταγραφεῖ ἠχητικῶς.

Ἐκ τῶν προτέρων εἶναι σημαντικό νά ἐπισημανθεῖ ὅτι (καί) ὁ κ. Καθηγητής ἀκολουθώντας τή γραμμή πού ἀκολουθεῖἤ ἐπιλέγει τελευταίως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης(βλέπε σχετική ἀναφορά του στήν ἐφετεινή Θρονική ἑορτή στό Φανάρι) περί τοῦ γεγονότος τῆς Συνόδου, προφανῶς ὡς γραμμή ἀμύνης ἔναντι τῆς θυέλλης τῶν κατά τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς θεολογικῶν ἐπικρίσεων καί ἀποδοκιμασιῶν, μετατοπίζει τό κέντρο βάρους αὐτῆς ἀπό τίς ἀποφάσεις αὐτῆς στήν Ἐγκύκλιό της καί ἀποποιεῖται τή διεκδίκηση γι' αὐτές (τίς ἀποφάσεις) δογματικοῦ χαρακτῆρος!

Ὁ κ. Καθηγητής, λοιπόν, μεταξύ ἄλλων ἀνέφερε καί ὑπεστήριξε ὅτι:
Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) εἶναι διεκκλησιαστικό ὄργανο, στό ὁποῖο ἀρχικῶς οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες συμμετεῖχαν προκειμένου νά ὑπάρχει συνεργασία σέ πρακτικά μόνο θέματα (κοινωνικά κλπ.), τώρα ὅμως ἔχει ἐπεκταθεῖ σέ ὅλα, ἀσφαλῶς καί σέ θεολογικά.

Ὅπως χαρακτηριστικῶς ἀνέφερε, οἱ Ρῶσοι ἀρχικῶς ἀντιμετώπιζαν μέ μεγάλη ἐπιφύλαξη τό Π.Σ.Ε. καί θεωροῦσαν τήν καταστατική του ἀρχή καί διακήρυξη ὅτι προϋπόθεση συμμετοχῆς σ' αὐτό εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό ὡς Θεό καί Λυτρωτή, ὡς ἀστειότητες, ἐφ' ὅσον καί ὁ διάβολος αὐτό τό ὁμολογεῖ. Ἐν τούτοις στήν πορεία καί συνέχεια αὐτά ἐγκαταλείφθηκαν καί τελικῶς ὅλοι συμμετεῖχαν!

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐτόνισε, εἶναι ἡ μόνη ἡ ὁποία δικαιοῦται νά χαρακτηρίζεται Συνοδική Ἐκκλησία. Ἦταν δέ μειωτικό νά λέγεται ὅτι ἔχει νά ἐκφρασθεῖ σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο συνοδικῶς ἐδῶ καί 1200 χρόνια! Αὐτή ἡ μομφή, καίτοι δέν σταμάτησε νά λειτουργεῖ ὁ Συνοδικός θεσμός τήν περασμένη χιλιετία καί ἔχουμε κατ' αὐτήν πολλές καί σημαντικές Συνόδους, ἔπρεπε νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ τήν πραγματοποίηση τῆς ἐπί δεκαετίες προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου. (Σημείωση ἡμ. : ἀπέφυγε ὡστόσο νά διευκρινίσει σέ ποιά κατηγορία Συνόδων ἀνήκει ἡ συγκεκριμένη διοργάνωση.)

Ὑπερασπιζόμενος τήν κανονικότητα καί ἐκκλησιολογική ἐγκυρότητα τόσο τῆς διαδικασίας, βάσει τῆς ὁποίας συνεκλήθη καί συνεδρίασε ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος ὑπῆρξε, ὡς ἐδήλωσε, δημιουργός, ὅσο καί τοῦ πλαισίου τῶν ἀποφάσεών της, ἐτόνισε ὅτι ἡ θεολογία μπορεῖ νά πλανᾶται, ἡ Ἐκκλησία ὅμως ποτέ!

Ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, τό ὁποῖο ὑπῆρξε ἀπ' ἀρχῆς μεταξύ τῶν πρός συζήτηση θεμάτων τῆς προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου, καί τό ὁποῖο (καί) κατά τή γνώμη τοῦ ἰδίου, ἔπρεπε νά συζητηθεῖ διότι ἀποτελεῖ σοβαρό πρόβλημα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐφ' ὅσον ἐξαιτίας τῆς γενομένης ἀλλαγῆς του καί ἡ λειτουργική ἑνότητα διεσπάσθη καί σχίσμα δημιουργήθηκε στήν Ἐκκλησία, ἀπεκάλυψε ὅτι πρό τριακονταετίας οἱ προετοιμάζοντες τήν Μεγάλη Σύνοδο ἀπευθύνθηκαν σέ ἀστρονόμους προκειμένου νά πληροφορηθοῦν τίς ἀκριβεῖς συντεταγμένες, ὥστε νά προκριθεῖ ἕνα ἀκριβές ἡμερολόγιο καί νά μελετηθεῖ τό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. 
Ἡ ἀπάντηση τῶν εἰδημόνων ἦταν ὅτι τό Ἰουλιανό εἶναι ἀκριβέστερο τοῦ Γρηγοριανοῦ καίὅτι οἱ συντεταγμένες δέν εἶναι σταθερές.

Ἐπιπροσθέτως, ἐπί τοῦ ἰδίου θέματος, ἀνέφερε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ τόν λειτουργικό χρόνο καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι περιττές οἱ ἀλλαγές, καθώς καί ὅτι τελικῶς κρίθηκε τό θέμα "ἄωρο" νά συζητηθεῖ, ὅπως ἄλλωστε ὀρθῶς ἔτσι τό εἶχε κρίνει ἤδη ἀπό τόν 16ο αἰώνα ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός (σημ. ὁ ὁποῖος εἶχε ἀπορρίψει καί καταδικάσει Συνοδικῶς τήν τότε γενομένη ὑπό τῶν Δυτικῶν ἀλλαγή τοῦ καλενδαρίου καί τοῦ Πασχαλίου, προταθεῖσα καί στήν ὀρθόδοξο Ἀνατολή).

Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον εἶχε ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ κ. Καθηγητοῦ ὅσον ἀφορᾶ στήν κριτική πού ἀσκεῖται, περί ἀντικανονικότητος καί ἐλλείματος Συνοδικότητος, στή σύνοδο τῆς Κρήτης, λόγω τῆς μή (δυνατότητος) συμμετοχῆς ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων σ' αὐτήν καί τῆς ἀσκήσεως τοῦ δικαιώματος ψήφου ἀνά Ἐκκλησία καί μόνον ὑπό τοῦ Προκαθημένου μιᾶς ἑκάστης.

Ὑποστηρίχθηκε ὅτι μετά τήν Δ' Οἰκουμενική Σύνοδο ὅλες οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας ἦταν οὐσιαστικῶς Σύνοδοι Προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχον σ' αὐτές μετά τῶν συνοδειῶν των καί τίποτε ἄλλο!
Ἀνεφέρθη χαρακτηριστικῶς ὅτι μόνο στήν Α' Οἰκουμενική Σύνοδο συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν στοιχεῖα καί μαρτυρίες πού πιστοποιοῦν (ἀνέφερε καί συγκεκριμένο παράδειγμα) ὅτι στίς Συνόδους προσκαλοῦνταν συγκεκριμένοι ἐπίσκοποι καί δέν μποροῦσε ὁ καθένας νά παραστεῖ καί συμμετάσχει. 

Δέν πήγαιναν ὅλοι! Οὔτε καί ὅσοι συνέβαινε νά παρεπιδημοῦν (παρατυχόντες) στόν τόπο τῆς συνεδριάσεως δέν μποροῦσαν νά συμμετάσχουνἐάν δέν ἦταν ἐφοδιασμένοι μέ συστατικά γράμματα, ὅπως ἐπιμαρτυρεῖ συγκεκριμένο καταγεγραμμένο περιστατικό πού ἀφορᾶ σέ Οἰκουμενική Σύνοδο. Μάλιστα, ὅπως διευκρίνισε σχετικῶς ὁ κ. Καθηγητής, πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του, στήν ΣΤ' Οἰκουμενική Σύνοδο ἐζητήθησαν τά αὐθεντικά Πρακτικά τῆς Συνόδου προκειμένου νά δοθοῦν στούς πέντε Πατριάρχες γιά νά ἐπικυρωθοῦν "πρός μείζονα κραταίωση"! Καταλαβαίνετε, λοιπόν, εἶπε, ἐπί λέξει, ὁ κ. Καθηγητής ποῦ πήγαινε τό Συνοδικό σύστημα; (!)

Στή λεπτομερή ἀναφορά του στό στάδιο τῆς πολυετοῦς προετοιμασίας τῆς συγκλήσεως τῆς Μεγάλης Συνόδου, ὁ κ. Καθηγητής ἀνεφέρθη στόν καταλυτικό ἱστορικό ρόλο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὡς τοῦ ἀρχιτέκτονος τῆς ὅλης προσπαθείας. Ὅπως, ἐπίσης, δέν ἀπέφυγε, κάθε ἄλλο μάλιστα, τήν ἀρνητική κριτική στή στάση τῆς Ρωσίας (Πατριαρχεῖο Μόσχας) γενικῶς ἀπέναντι στήν ὅλη διοργάνωση, προετοιμασία καί πραγματοποίηση τῆς Μεγάλης Συνόδου.

Εἰδικότερον, ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καί τόν Προκαθήμενό της,τούς χρέωσε τό ναυάγιο στό θέμα τοῦ Αὐτοκεφάλου, ἐπειδή δέν ἀποδέχθηκαν τήν ἐπικύρωσή του μέ μόνη τήν ὑπογραφή τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀντί ὅλων τῶν Προκαθημένων, ἤ,τουλάχιστον, καί τοῦ Προκαθημένου τῆς μητέρας Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς ὁποίας θά γινόταν ἡ ἀπόσπαση, ὅπως αὐτοί ὑποστήριζαν. Ὅπως ἀπεκάλυψε, ὁ σχετικός κανονισμός ἦταν φτιαγμένος ἀπό τόν ἴδιο καί δέν μποροῦσε νά ἔχει ἔλειμμα!

Ἐτόνισε ὅτι κατά τήν προετοιμασία ὅλοι εἶχαν συμφωνήσει σέ ὅλα καί ἑπομένως οἱ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀντιδράσεις δέν εἶναι εἰλικρινεῖς, ὅπως π.χ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία ὑπέγραψε τά πάντα στή Σύναξη τῶν Προκαθημένων. Μόνη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας δέν εἶχε ὑπογράψει, λόγω τῆς γνωστῆς διαφορᾶς της μέ τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων (ὑπόθεση Κατάρ).

Ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε καί γιά τό ζήτημα τοῦ δευτέρου Γάμου τῶν ἐν χηρεία Κληρικῶν, τό ὁποῖο, ὅπως ἀνέφερε, συζητήθηκε καί ὑπέρ τοῦ ὁποίου τάχθηκαν ἐνθέρμως τόσο τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὅσο καί τό Πατριαρχεῖο Ρουμανίας. Ὡστόσο, ὑποστήριξε ὅτι τό θέμα δέν μπορεῖ νά βρεῖ λύση λόγῳ τῆς θέσεως πού ἐκφράζεται μέ ἀπόφαση τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραθεωρηθεῖ.

Παρά τήν γενικότερη ὑπεράσπιση τῶν γενομένων καί τήν στήριξη τῆς κανονικότητός των, τήν ὁποία σταθερῶς συνδύαζε μέ τήν ἰδική του συμμετοχή στήν δημιουργία των, ἐπέκρινε, χωρίς ὅμως τήν ἀναγκαία αἰτιολόγηση μιᾶς τέτοιας ἐξαιρέσεως, τήν καταστροφική, ὅπως ἀνέφερε, συγχώνευση δύο ὑφισταμένων ξεχωριστῶν καί διαφορετικῶν κειμένων ἐκ τῶν ὁποίων προέκυψε τό τελικό καί πλέον ἐπίμαχο Κείμενο τῆς συνόδου τῆς Κρήτης περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπό χριστιανικό κόσμο.

Τό ἐν λόγω Κείμενο προέκυψε ἀπό τήν συνένωση δύο ξεχωριστῶν κειμένων καί τήν ἀνάμιξη στοιχείων πού ἀφοροῦν σέ πολυμερεῖς διαλόγους, μέ στοιχεῖα πού ἀφοροῦν σέ διμερεῖς διαλόγους (δύο ἐντελῶς διαφορετικές περιπτώσεις καί καταστάσεις) καί μάλιστα σέ διαδικασία ἑνώσεως καί κοινωνίας! (σημ. μέ αὐτή τήν ἀναφορά ὡς ἐξήγηση δικαιολόγησε τίς ἀσάφειες τοῦ κειμένου καί κατ' ἐπέκταση τίς ἀντιδράσεις πού αὐτό προκάλεσε).

Ἀκόμη, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ὑπῆρξε ὅταν ἀνέφερε ὅτι τό "μυστικό" τῆς τελικῆς "ἀποτυχίας" τῶν δύο Σέρβων Ἐπισκόπων, τοῦ Μαυροβουνίου κ. Ἀμφιλοχίου καί τοῦ Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, νά παρεμποδίσουν καί ἀποτρέψουν τήν προώθηση συγκεκριμένων Κειμένων καί Ἀποφάσεων ἐξασφαλίσθηκε μέ τήν ἐπιλογή τοῦ Πατριάρχου τῆς Σερβίας νά συμμετάσχουν στή Σερβική ἀντιπροσωπεία Ἐπίσκοποι τῆς Διασπορᾶς μέ ἄντικρυς διαφορετικές πρός ἐκείνους θέσεις! Αὐτοί ἀποτελοῦσαν τήν πλειοψηφία καί ἔτσι διευκολύνθηκε ἡ ἐπίτευξη συμφωνίας. Πρόκειται γιά τήν περίπτωση τῶν Ἐπισκόπων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ὑποστήριξαν ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά γυρίσουν στίς ἐπισκοπές των, ὅπου συνυπάρχουν μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς, ἔχοντας ἀποφασίσει ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμός δέν εἶναι Ἐκκλησία!

Ὁ Καθηγητής μέ ἀφοπλιστική ἄνεση καί μᾶλλον ὠμή εἰλικρίνεια ἀπεκάλυψε ὅτι ἦταν προαποφασισμένο (ἀπό ποιόν;)νά δοθοῦν στούς Σέρβους καί τούς Ἑλλαδίτες ὅ,τι ζητήσουν, γιά νά μή φύγουν! Ἔτσι, ὅλα ἔγιναν δεκτά! Σ' αὐτό μάλιστα τό σημεῖο ἔγινε καί μία ἀπαξιωτική ἀναφορά στό πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ὅσον ἀφορᾶ στήν διαφωνία του μέ τόν Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας, ὡς ἐλέχθη, ἐνοχλημένος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τούς εἶπε ὅτι δέν ἀφορᾶ τή Σύνοδο κι ἄς πᾶνε νά τά βροῦν οἱ δυό τους!

Μεταξύ τῶν ὑπολοίπων θεμάτων, τά ὁποῖα συνεζητήθησαν καί ἐπί τῶν ὁποίων ὑπῆρξαν σχετικές ἀποφάσεις στή σύνοδο τῆς Κρήτης, ὁ κ. Καθηγητής ἐπέλεξε νά σχολιάσει καί τό θέμα τῶν μικτῶν Γάμων (ὀρθοδόξων καί αἰρετικῶν). Οὐσιαστικῶς ὑποστήριξε τά ἀποφασισθέντα μέ τήν ἐπιχειρηματολογία ὅτι τά γενόμενα δέν ἀπογίνονται, οἱ μικτοί Γάμοι εἶναι μία πραγματικότητα πού στήν Ἀμερική φθάνει τό 92% τῶν τελουμένων Γάμων καί ὅτι ἡ οἰκονομία ἐν προκειμένω εἶναι ἐπιβεβλημένη.

Ἐντύπωση προκάλεσε ἡ διαφωνία τοῦ κ. Καθηγητοῦ πρός ὅσους ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἀποχή τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν ἐκ τῆς Μεγάλης Συνόδου καί οἱ ἀντιδράσεις των ἔναντι αὐτῆς ὀφείλονται σέ πολιτικούς λόγους ἤ πολιτικές παρεμβάσεις τῶν Κυβερνήσεων τῶν ἀντιστοίχων χωρῶν. Ἡ τοποθέτηση τοῦ κ. Φειδᾶ ἦταν σαφής καί καταγγελτική: Οἱ λόγοι δέν εἶναι πολιτικοί, ὑποστήριξε κατηγορηματικῶς. Εἶναι καθαρά ἐκκλησιαστικοί καί μάλιστα ὑποκινούμενοι ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας,τό ὁποῖο καί ἐνέπλεξε τούς πολιτικούς παράγοντες, ἀκόμη καί μέ παρεμβάσεις σέ Πρεσβεῖες ξένων χωρῶν κατά τῆς Μεγάλης Συνόδου!

Τέλος, ἰδιαιτέρως ἀποκαλυπτικός ἦταν αὐτός ὁ ἀφανής γιά τούς πολλούς μεγάλος παρασκηνιακός παράγων τῆς συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὁ κ. Βλάσιος Φειδᾶς, ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἰστορίας καί στενός συνεργάτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, στίς τοποθετήσεις του περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου περί τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν αἱρετικῶν.

Κατά τόν κ. Φειδᾶ, οὐδέποτε ἀμφισβητήθηκε ὅτι ὑπάρχουν Ἐκκλησίες ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας! Σήμερα τό ἀντίθετο, δηλαδή ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχουν (καί) ἄλλες Ἐκκλησίες, εἶναι "θεολογικός νεολογισμός"!Μετά τά συμφωνηθέντα στό Porto Alegre, δέν ὑπάρχει Οἰκουμενισμός. Ἄλλωστε ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι πλέον μία κίνηση ἀναγκαία γιά μᾶς, ἐφ' ὅσον ἔχουμε τή Διασπορά πού ζεῖ ἐκεῖ μέσα.

Ἐξάλλου διαβάζοντας τά κείμενα τῶν ἐναντιουμένων, ὅπως τῶν Ἁγιορειτῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων, ἀνέφερε ὁ κ. Καθηγητής,ἦταν καί ὁ φίλος του π. Γεώργιος Καψάνης, διεπίστωσε(ὅτι) δέν ἔχουν νά ἀντιπροτείνουν κάτι ἄλλο!

Ἀκούω, σχολίασε πρός τό τέλος τῆς διαλέξεώς του ὁ κ. Καθηγητής,γιά τήν ἀπόρριψη ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας τῶν Ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης.Καί λέω: Ποιός τούς ζήτησε τή γνώμη τους; Ποιός τούς ἀνέθεσε νά τήν κρίνουν; Ἀγνοοῦν ὅτι μόνο Δογματικά Κείμενα Οἰκουμενικῶν Συνόδων τίθενται σέ κρίση;

Ὅμως, ἡ πλέον ἀφοπλιστική καί καίρια ἐπισήμανση τοῦ κ. Φειδᾶ μέ τήν ὁποία ρίχνει τό γάντι στούς ἐπικριτές τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, τουλάχιστον σ' ἐκείνους οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχαν στίς ἐργασίες της, εἶναι ἡ ἑξῆς:

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἐπέτυχε τό σκοπό της ἐφ' ὅσον πραγματοποιήθηκε.Τό ἔργο της κρίνεται ἐπιτυχές. Σ' αὐτή τή Σύνοδο δέν ἔλειψε ὁ χρόνος, οὔτε ἡ δυνατότητα νά μιλήσει κάποιος πού ἤθελε μέ τή σειρά του. Τό θέμα εἶναι ὅτι ἐπί τῆς οὐσίας κανείς δέν ἤθελε νά μιλήσει καί δέν εἶχε νά προτείνει κάτι. Αὐτά πού γράφονται τώρα εἶναι ἀηδίες!

Πρίν κλείσουμε αὐτό τό ἄρθρο, τό ὁποῖο μέσῳ τῆς σχετικῆς ἐνημερώσεως ἐπιδιώκει νά προβληματίσει τούς ὀρθῶς ἀγωνιώντας περί τῶν τεκταινομένων, ἐπισημαίνουμε ὅτι εἴτε μέ ἀληθοφανῆ ἐπιχειρήματα, εἴτε μέ διαστροφή, εἴτε μέ παραπλάνηση, εἴτε μέ ἀπειλές, εἴτε μέ ἀπάτες, εἴτε μέ μεθοδικότητα, εἴτε μέ τακτικισμούς, εἴτε μέ δικαιολογίες καί προφάσεις, εἴτε ἀπροκαλύπτως, ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός προωθεῖται καί προάγεται σταδιακῶς, σταθερῶς καί μᾶλλον κατ' οὐσίαν ἀνεμποδίστως.

Ἡ ἀντίσταση πρός αὐτόν καί ἡ ἀναχαίτισή του πλέον δέν ἐξαρτᾶται ἀπό εὐσεβεῖς λόγους ἤ ἀπολογητικές ἀντιλογίες, ἀλλά ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἀπό τήν αὐστηρή ἐφαρμογή ὅσων ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων προβλέπουν σχετικῶς καί ἐπιτάσσουν.

Ἄνευ τῆς ἀληθείας, ἡ ἑνότης δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία! Ἡ ἑνότης δέν αὐτονομεῖται ἀπό τήν ἀλήθεια, οὔτε ἡ ἀλληλοαναγνώρισις καί κοινωνία τῶν ἱεραρχῶν οἱ ὁποῖοι δέν ὀρθοτομοῦν τήν ἀλήθεια ἐκφράζει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτό ὁ λόγος τῶν Ἁγίων Πατέρων, συνοψιζόμενος στόν λόγο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ περί τῆς ἀπαραιτήτου σχέσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀλήθεια καί τανάπαλιν, ἀποτελεῖ κριτήριο ἀληθοῦς ἐκκλησιαστικότητος καί Ὀρθοδοξίας.

«Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί · καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

"Ὀρθόδοξος Τύπος", ἀρ. φύλλου 2146. 30/12/2016

στις 7:52 π.μ.

Ετικέτες ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΝΗΣ, ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ» ΠΑΡΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ






ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ» ΠΑΡΩΔΙΑΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

Δεῖτε τό κείμενο ἐδῶ, ἐδῶ καί ἐδῶ σέ μορφῆ PDF, Docs καί Google Drive.


Συμφωνοῦμε, μέ το κάθε γράμμα ἀλλά καί μέ το ὅλο πνεῦμα τοῦ Μοναχοῦ π. Παϊσίου (Ἀγραπίδης) Καρεῶτη. Ἐξαιρετικώτατο τό ἀντιρρητικό του κείμενο κατά τῆς «Θεολογικῆς» τραγωδίας τοῦ σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου. [Δεῖτε ΕΔΩ]

ΕΥΓΕ! Εὔγε!! Εὔγε!!!

Μόνο πού τά ἐν λόγῳ πράγματα, δηλ. με τά ἐπί μέρους κριτικά στοιχεία πού μᾶς ἀναλύει ὁ π. Παΐσιος, θεωροῦμε προσωπικῶς, ὅτι μας μοιάζουσι ἀντί γιά τραγωδία σέ μεγίστη κλαυσίγελον «Ποιμαντικήν» παρωδία! Ἀναμένουμεν ὅμως μέ μεγάλη ἀγωνία καί την ἐπόμενη ἀντιρρητικήν μελέτην του κατά τῶν αἱρετικῶν πλανῶν τοῦ Ἀρχιοικουμενιστοῦ σεβ. Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα. Ὁ π. Παΐσιος Καρεώτης φαίνεται νά εἶναι ἕνας πολύ σημαντικός Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Ἀθωνιάδος Ἁγιορείτικης Σχολῆς. [Δεῖτε ΕΔΩ]

Ἰδιαίτερα συμφωνούμε, σαφῶς, μέ ἐτοῦτο τό περίφημο γραπτόν Ἐκκλησιολογικόν, Δογματολογικόν καί Μυστηριολογικόν σημεῖον:

«Η Ορθόδοξος πίστις δίνει την εγκυρότητα στο μυστήριο, της οποίας είναι εκφραστές και μυσταγωγοί, ο λειτουργών ιερέας και ο οικείος Αρχιερέας. Τι να την κάνουμε την Θεία Λειτουργία, όταν δεν υπάρχει εκεί Ορθοδοξία; Όταν δεν υπάρχει η Ορθοδοξία, η επονομαζομένη Θ. Λειτουργία, γίνεται μία θεατρική παράστασις, ένα νεκρό σύμβολον

ΕΡΩΤΗΣΗ: Δηλαδή, οἱ Λειτουργίες ἤ ἄλλες Ἀκολουθίες πού γίνονται στό Φανάριο ἤ ἀλλοῦ, μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν καί μέ τήν φυσική παρουσία καί τήν ἐνεργόν ἡμι-συμμετοχήν τοῦ ἀμετανόητου Αἱρεσιάρχου Πάπα τῆς Ῥώμης, ἤ διά τινῶν ἄλλων ἀντιπροσώπων του ἀμετανόητων Αἱρετικῶν Καρδιναλίων κ.ο.κ., τοῦ δῆθεν Vicarius Christi, εἶναι τῷ ὄντι Θείες Λειτουργίες ἤ ἱερές Ἀκολουθίες; Γιά ποῖον λόγον; Λόγῳ τοῦ ὅτι συμμετέχωσι καί συμπροσεύχονται αἱρετικοί, ἑτερόδοξοι καί ὀρθόδοξοι «ἵνα πάντες ἕν ὦσι»; Ἄραγέ εἶναι «Θείες» λατρευτικές Συνάξεις ὅταν οἱ νεοΦαναριῶτες, μνημονεύωσι, σ΄αὐτές τίς «Μυστηριακές» τελετουργίες, τόν πάπα τῆς Ῥώμης, ὅπως π.χ. ὁ ἅγιος Περγάμου; Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ Φαναριῶτες μνημονεύωσιτόν πάπα τῆς Ῥώμης; Πάντως μετά την παρελθοντικήν μομφῆ πού κατέγραψε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος», μέχρι τῆς σήμερον, οὐδεμία διάψευσις ἔγινεν ἐπ΄ αὐτοῦ. Συνεπῶς τί ἀκριβῶς νά ὑποθέσουμεν κύριοι Οἰκουμενιστές; Ὅτι ὁ Περγάμου κ.ἄ. μνημονεύετε τόν «ἅγιο» Πατερούλη σας; Βέβαια εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἐνίοτε τοῦ ψέλνωσι μελωποιημένα ἀνίερα Πολυχρόνια. Τοῦτο τό τελευταίον εἶναι καί ἀποδεικτικά ἐξακριβωμένον.

Διαφωνῶ ὅμως, κάπως, μέ τόν Καθηγητή τῆς Ἀθωνιάδας Σχολῆς π. Παΐσιον, σ΄ αὐτό τό ἐπόμενο καί ΚΟΜΒΙΚΟΝ μᾶλλον σημεῖον, πού ἀντιγράφω ἀπό τήν περίφημον ἀντιρρητικήν πραγματεία του:

«Στην τρίτη σελίδα, στην δεύτερη παράγραφο, ο συλλογισμός του Μητροπολ. Φλωρίνης δεν ευσταθεί, διότι ταυτίζει τον αυτοχειροτόνητο λαϊκό (δηλ. το ανυπόστατο μυστήριο), με τον ιερέα ο οποίος κανονικώς και κατά την εκκλησιαστική τάξιν έχει χειροτονηθή, αλλά δεν μνημονεύει τον επίσκοπο του, χωρίς βέβαια να εξετάζη ιεροκανονικώς τους λόγους της μη μνημονεύσεως…»

Διαφωνῶ μέ τό ἐν λόγῳ (ἐρυθρόν) σημεῖον, ἀξιότιμοι φίλοι/ες μου, διότι: βγαίνει ἕνα περίεργο εἰδικόν (ἄ-θεολογικόν) συμπέρασμα, πάντως ὅχι αὐθαίρετον, ὅτι δηλ. ὁ Κληρικός καί ὁ Λαϊκός, μᾶλλον διαφέρουσι ὀντολογικά, καί δέν ἔχουσι τινά Ἐκκλησιολογικήν βασικήν ὁμοιότητα καί σημαίνουσα κοινή συνισταμένη. Δέν λέγει βέβαια τέτοιον πράγμα ὁ Καθηγητής π. Παΐσιος, ἀλλά θεωρῶ ταπεινῶς, ὅτι μερικοί ἁπλοί στήν Πίστη ἴσως νά τό παρεξηγήσουσι ἀπό ἀφέλεια. Καί ἐξηγοῦμαι ἵνα μή παρεξηγηθῶ.

ΠΡΩΤΟΝ: Δέν ὑφίστατο ὀντολογική διαφορά μεταξύ Κληρικῶν/Λαϊκῶν, ἀλλά διαφορά Ἐκκλησιαστικοῦ (ὄχι! στρατιωτικοῦ) βαθμοῦ ἤ τάξεως.


ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Πᾶν Λαϊκός εἶναι ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΜΕΝΟΣ (καί οὐχί «αὐτοχειροτόνητος» καθῶς ἐσφαλμένα καί  πεπλανημένα μᾶς διδάσκωσι συστηματικῶς οἱ δόλιοι Ἀρχιοικουμενιστές) σύμφωνα μέ τήν Ἐκκλησιαστικήν καί Κανονικήν τάξη διά τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος!...

ΤΡΙΤΟΝ: Τό μείζον Μυστηριολογικόν πράγμα πού ἐνώνει, ἀδιαιρέτως, Κληρικούς καί Λαϊκούς, εἶναι τό Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος.

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Ἀπόδειξις τρανή, εἶναι ὅτι ὑφίστατο, ἡ Πνευματική Ἱερωσύνη, Λαϊκῶν (π.χ. Γέρων Παναγῆς ἀπό τήν Λύση) καί ἁπλῶν Μοναχῶν (π.χ. ἅγιος Γέρων Παΐσιος).

ΠΕΜΠΤΟΝ: Ἀνάμεσα στήν τάξη τῶν Λαϊκῶν συμπεριλαμβάνονται ΚΑΙ οἱ Μοναχοί! Ἀφοῦ ΔΕΝ εἶναι Κληρικοί. Ἤ λέγεται, ὅτι πρόκειται διά μία παντελῶς τρίτην τάξη. Ἡ Ἐκκλησιαστική θεσμική τάξις τοῦ Μοναχισμοῦ. Ἐνίοτε, ὑφίστατο καί μία ἄλλη πιό εὐρυτέρα ἄποψις, ὅτι, Κληρικοί, Λαϊκοί καί Μοναχοί, ἐμπίπτωσι στήν τάξη τῶν Λαϊκῶν! Δηλαδή, στήν ἀδιαίρετον καί ὁμότιμον Μίαν Ἐκκλησιαστικήν Τάξη τῆς ἐπίγειας Ἱεραρχείας τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἐξάπαντος, διά νά γίνει κάποιος Κληρικός ἤ Μοναχός, θά πρέπει ἐξάπαντος νά ἀνοίκει εἰς τήν τάξη τῶν Λαϊκῶν.

Συναφῶς, ὁ Λαϊκός, εἶναι λόγου χάριν (καταχρηστικῶς) μία κατώτερη δέ ἀλλά συνάμα Κανονική καί Ἐκκλησιαστική τάξις, ἀνάμεσα στό ΟΜΟΤΙΜΟΝ καί ΑΔΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ Βασίλειον ἱεράτευμα, Κληρικῶν-Μοναχῶν-Λαϊκῶν καί μάλιστα (τό ἐπαναλαμβάνω), ὁ Λαϊκός εἶναι ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΜΕΝΟΣ διά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος.

Συνεπῶς, λανθάνει, σφάλλει καί παραπλανεῖ, ἐξάπαντος κατηχεῖ ἀλλότρια πράγματα, ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος, ὅταν θεωρεῖ την Ἐκκλησιαστικήν τάξιν ὡς δῆθεν «αυτοχειροτόνητους Λαϊκούς»... γι΄ αὐτό θεωροῦμε, ὅτι λαθεύει ἐκ παραδρομῆς καί ὁ Μοναχός π. Παΐσιος πού θεωρεῖ τούς «αυτοχειροτόνητους Λαϊκούς» ὡς τινά «ἀνυπόστατον Μυστήριον».

Τό Κανονικόν Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος μαζί καί τοῦ Χρίσματος, εἶναι «ἀνυπόστατον» Μυστήριον;Προφανῶς ὄχι! Ἡ ἐνεργοποιημένη Πνευματική ἱερωσύνη τῶν Λαϊκῶν καί Μοναχῶν εἶναι «ἀνυπόστατον» Μυστήριον; Προφανῶς ὄχι! Μή ἀναφερθῶ καί πῶ, ὅτι τό Μυστήριον τῆς Μετανοίας μπορεῖ νά διενεργεῖτο καί ὑπό τῶν ἐχόντων τήν Πνευματική Ἱερωσύνη. Δηλαδή ἀπό Χαρισματούχους Λαϊκούς ἤ και Μοναχούς. Τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν σαφῶς και ἀναντίρρητα θά τήν λάβει κανεῖς ἀπό τόν Κληρικό τόν ἕχοντα τήν Μυστηριακήν Ἱερωσύνη. Τοῦτο εἰδικά τό πρωτάκουστον καί τό τελευταίον, δέν εἶναι εἰκασία ἤ τις προσωπική φαντασιοπληξία, τοῦ γράφωντος, ἀλλά ὀρθοδοξώτατη Πατερική Θεολογία τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου.

Ἄρα λοιπόν, τό Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος εἶναι ὁ κατ΄ἐξοχήν συνδετικός κρίκος Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαϊκῶν. Γι΄ αὐτό καί ΚΑΝΕΝΑΣ ἀβάπτιστος δέν δύναται νά λάβει τήν Μυστηριακήν καί λ.χ. εἰδικήν Ἱερωσύνην. Ἀλλά ὅμως ΑΠΑΝΤΕΣ Κληρικοί καί Λαϊκοί... μετέχωσι στό Ἀρχιερατικόν-Βασιλικόν-Προφητικόν ἀξίωμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας.

Ἄν δέν (συν)μετέχουμε στόν Τριπλόν ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ μας, ὀντολογικῶς καί μυστηριακῶς, τότε εἶναιΥΠΟΧΡΕΟΙ νά βγοῦσι νά μᾶς ἐπεξηγήσωσι, καθαρά καί ξάστερα, γιά ποῖον ἀκριβῶς λόγον, τότε, βαπτιζώμεθα καί κεχριζώμεθα. Ἤ, ἔστω ἄς μᾶς ἐπεξηγήσουσι, γιά ποῖον ἀκριβῶς λόγον, οἱ νεοΦαναριῶτες ταγοί μας δένἐπιδέχονται νά βαπτισθῶσι οἱ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΙ αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι;

Προφανῶς καί δέν ἀντιλαμβάνονται ΕΜΠΕΙΡΙΚΩΣ στήν ὀρθόδοξη διάσταση τήν σημασία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτισμάτος καί τοῦ Χρίσματος. Γι΄ αὐτό ὑποτιμάται, συστηματικά καί ἀδίκως, ἡ τάξις τῶν Λαϊκῶν καί Μοναχῶν. Ἐξ οὗ και ὑφίστατο, στον ὀρθόδοξον χῶρο, ἡ κραυγαλέα πλανερά καί σατανική αἵρεσις τοῦ Ἐπισκοπομονισμοῦ ἤ καί Κληρικαλισμοῦ. Πρόκειται καθαρά διά Βατικάνειον ἱεροκρατικήν αἵρεσιν.

Αὐτή εἶναι μία βασική ἀλήθεια πού οἱ συσκοτισμένοι καί δυσσεβεῖς Οἰκουμενιστές «Ἱεροκράτορες» μᾶς ἀποκρύβωσι ἔντεχνα... δηλαδή μᾶς ἀποκρύβωσι τόν ἀπόλυτα ὀρθόδοξον καί ΑΠΛΑΝΗ δρόμον πρός τήν ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ Θεοδρομία καί Θεογνωσία. [Δεῖτε ἐδῶ].

Ὅσον ἀφορά ἐν κατακλείδι, διά τίς «Ἐγκύκλιες» πεπλανημένες και κακόδοξες ἐνέργειες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Θεοκλήτου, καταγράψαμε (μέ τίτλον: Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΓΙΑΤί ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ;) μόλις προσφατα μερικές θεολογικές σκέψεις διά τό ὅλον ζήτημα περί τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ καί Καθηγουμένου π. Παϊσίου Παπαδοπούλου, ὅπου ὁ δεύτερος, ῥωμαλέα ἐδιέκοψεν κανονικά(παραπέμπω μάλιστα καί σέ ἀνάλογα δώδεκα διαδικτυακά τεκμήρεια) καί δικαίως τό Μνημόσυνο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς του:

«Ὁ Σεβασμιώτατος ἅγιος Φλωρίνης, φαίνεται γραπτῶς, ὅτι διαθέτει κάπως ἀμυδρᾶ ὀρθήν ἀντίληψιν τοῦ ὅλου Κανονικοῦ καί Ἐκκλησιολογικοῦ πράγματος· ὅτι δηλαδή, ἡ ἐν Χριστῷ Ἱεροκανονική Ἀποτείχισις, πολεμεῖ συνὉδῷ, ἐξάπαντος ἀντιρρητικά καί ἀντιαιρετικά, ἀποκλειστικῶς καί μόνον τήν κακοδοξούσα Ἐκκλησιαστική Ἀρχή, δηλαδή τήν ἅπασα αἱρετίζουσα Ἐπισκοπομονιστική ἱεροκρατικήν δομή (π.χ. Μητροπολίτη Φλώρινας καί κυρίως τόν Οἰκουμενιστήν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως), καί ὄχι βέβαια τά καθ΄ ἐαυτά Ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, καθῶς κάκιστα ἤ καί κουτοπόνηρα φαίνεται νά διατυπώνει (γιά νά συγκινήσει (συν)αἰσθηματικῶς, μᾶλλον ὑπέρ του, τό Λογικόν ποίμνιον) στήν ἐν λόγῳ Ἐγκύκλιον. Τά Ζητήματα τῆς Πίστεως, δέν πρέπει νά κρίνονται μέ ἀλογοποιημένα ἤ παρορμητικά αἰσθητο-συναισθηματικά κριτήρια, ἀλλά, με Λ[λ]ογικοποιημένα αἰσθητο-πνευματικά καί νηπτικο-θεολογικά ὀρθόδοξα και ἀπλανή κριτήρια.» [Δεῖτε ΕΔΩ].


Ἀφοῦ ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος μετά τῶν σύν αὐτῶ αὐλικῶν του, ἀρέσκονται, ἀδιακρίτως, νά μᾶς σερβίρωσι τά ξυλοκέρατα καί τίς κακοδοξίες τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰ. Ζηζιούλα, ἄς τούς προτείνουμε λοιπόν, ὡς ἀκαδημαϊκά θεολογικόν καί ἐν μέρει καλόδοξον μᾶλλον ἐπιχείρημα διά τά πιό πάνω, τό ἄκρως ἐνδιαφέρον πόνημα τοῦ δευτέρου τό «Εὐχαριστίας Ἐξεμπλάριον». Πιό κάτω μάλιστα παραπέμπω μέ κάθε ἀκρίβεια ποιές ἀκριβῶς σελίδες νά μελετήσωσι οἱ αὐλικοί τοῦ Φλωρίνης ἵνα μή διασύρωσι ἔτι περαιτέρω την ἱερά Μητρόπολην Φλώρινας.

Δέν ξέρω πλέον, τί ἀκριβῶς, νά φοβηθῶ: τήν μή ἀγνή-ἄγνοια τῶν Ἐπισκόπων ἡ τήν ἄπειρον καί συνειδητήν βλακεία τῶν ἰδίων καί τῶν αὐλικῶν συνεργατῶν τους; Ἐξάπαντος ἡ κακοδοξία ἤ ἡ αἵρεσις, εἶναι ἠλιθιότης! Τάδε ἔφη ὁ μέγας Δογματολόγος π. Ἰωάννης Ῥωμανίδης.


Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη

Ὀρθόδοξος Θεολογῶν


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ* ΔΙΑ ΤΟ «ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΙΕΡΑΤΕΥΜΑ»

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ: (1) Ἐπιστολή Α΄ Πέτρου, Β΄, 9-10: «ὑμεῖς δε γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαόν εἰς περιποίησιν, ὅπως τάς ἀρετάς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς το θαυμαστόν αὐτοῦ φῶς· οἵ ποτε οὐ λαός, νῦν δε λαός Θεοῦ, οἱ οὐκ ἠλεημένοι, νῦν δε ἐλεηθέντες». (2) Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου, Α΄, 5-6: «και ἀπό Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν και ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς… και ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ και πατρί αὐτοῦ». (3) Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου, Ε΄,10: «και ἐποίησας αὐτούς τῷ Θεῷ ἡμῶν βασιλεῖς και ἱερεῖς και βασιλεύσουσιν ἐπί τῆς γῆς».

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
: (1) ΕΞΟΔΟΣ, ΙΘ΄,6: «ὑμεῖς δε ἔσεσθε μοι βασίλειον ἱεράτευμα και ἔθνος ἅγιον».
Παναγιώτη Ν. Τρεμπέλα, Οἱ Λαϊκοί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, (Το «Βασίλειον ἱεράτευμα»), ἔκδοσις Τρίτη, Ἀδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Ἀθήναι 2008, σσ. 310.
Π. Ν. Τρεμπέλα, Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Τόμος Β΄, ἔκδοσις Δευτέρα, ἔνθ. ἀνωτ., Ἀθήναι 1979, σελ.370-408.
Χρήστου Ἀνδρούτσου, Δογματική τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδοσις δευτέρας, ἐκδοτικός οἴκος: «ΑΣΤΗΡ», 1956, σελ. 282-292.
Ἐπιφάνιου Ι. Θεοδωρόπουλου (Ἀρχιμανδρίτου), Ἄρθρα-Μελέται-Ἐπιστολαί, Τόμος Α΄, ἔκδοσις β΄ (διάφορος τῆς προηγούμενης), ἐν Ἀθήναις 1986, σελ. 81-93.
Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου (Πρωτοπρεσβύτερου), Δογματική και Συμβολική Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμος Α΄, τέταρτη ἔκδοσις, ἐκδόσεις: Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009, σελ. 183-191.
Νίκου Α. Ματσούκα, Δογματική και Συμβολική Θεολογία, Β΄ Τόμος, 2010, ἐκδόσεις: Π. Πουρναρᾶ, σελ. 298-308, σελ. 411-428.
Ν. Α. Ματσούκα, Δογματική και Συμβολική Θεολογία, Γ΄ Τόμος, 2008, ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 255-262.
Θεοδώρου Ν. Ζήση (Πρωτοπρεσβυτέρου), Οἱ Λαϊκοί στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (Συζήτηση θέσεων τοῦ «Θεολογικοῦ Συνδέσμου»), ἐκδόσεις: «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 1989, σσ. 82.
Θ. Ν. Ζήση, ΚΑΚΗ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗ (Ἡ πνευματική και διοικητική κρίση στην Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος), ἔνθ. ἀνωτ., Θες/νίκη 2006, σσ. 166.
Τοῦ αὐτοῦ, ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΤΟΙΣ ΘΕΙΟΙΣ ΠΑΤΡΑΣΙΝ (Ἀρχές και κριτήρια τῆς Πατερικῆς Θεολογίας), ἔνθ. ἀνωτ., Θεσ/νίκη 1997, σελ. 108-111.
Ἰωάννου Β. Κογκούλη, Κατηχητική και Χριστιανική Παιδαγωγική, ἔκδοση Β΄, ἐκδοτικός οἴκος: Ἀδελφῶν Κυριακίδη, 2008, σελ. 283-304.
Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου, Ὀρθόδοξη Ψυχοθεραπεία (Πατερική θεραπευτική ἀγωγή), Θ΄ ἔκδοση, ἐκδόσεις: Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, 2008, σελ. 81-86.
Ἱεροθέου, Ἐμπειρική Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας (κατά τις προφορικές παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη), Τόμος Β΄, ἔκδοση Α΄, ἔνθ. ἀνωτ., 2011, σελ. 359-362, σελ. 367-379, σελ. 379-414.
Βασίλειου Βολουδάκη (Πρωτοπρεσβυτέρου), Ἡ Πολιτική εἶναι Ποιμαντική (Ἡ πνευματική μας εὐθύνη για το κατάντημα τῆς Πατρίδος μας), ἐκδόσεις: «Θυηπόλος», Α΄ ἔκδοση, 2011, σελ. 199-243.
Δημητρίου Ι. Τσελεγγίδου, ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΔ΄ ΑΙΩΝΑ(Συμβολή στη σωτηριολογία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας), ἐκδόσεις: Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2002, σσ. 196.
Γεώργιος Δ. Παναγόπουλος, ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ (Ἐρμηνευτική προσέγγιση πτυχῶν τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἑκκλησίας με βάση την Ὀρθόδοξη Πατερική Παράδοση), ἐκδόσεις: «ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ», πρωτότυπη ἔκδοση, Ἀθήνα 2015, σελ. 254, σελ. 297-341, σελ. 371-378.
Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου (Ζηζιούλα), ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΕΞΕΜΠΛΑΡΙΟΝ, ἔκδοσις: «ΕΥΕΡΓΕΤΙΣ», Ἱερά Μονή Ἁγ. Παρασκευῆς Μαζίου Μεγάρων, ἔκδοση Β΄ ἐπηυξημένη, Μέγαρα 2011, σελ. 37-41, σελ. 75, σελ. 114, σελ.126-127, σελ. 151-157, σελ. 158-159, σελ. 170-171, σελ. 213.
Ἀρχιεπίσκοπος Ἀβέρκιος Τοσέβ και Σεραφείμ Ρόουζ (Ἱερομόναχος), Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ (Ἕνας Ὀρθόδοξος Σχολιασμός), ἐκδόσεις: «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ», Α΄ἔκδοση, 2007, σελ. 80-81, σελ. 91-92.
Γεώργιος Χ. Γκαβαρδίνας, ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ἐκδόσεις: Π.Σ. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, Θεσσαλονίκη 2013, σσ. 272.
Μέγας Φωτίος (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως), Ἅπαντα τά ἔργα, ΕΠΕ, Τόμος 11ος, ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΝΟΝΩΝ, Περί Λαϊκῶν, σελ. 92-210.

*Ἡ Βιβλιογραφία θά συμπληρώνεται συστηματικά μέ πᾶν ὅτι στοιχείον ἐντοπίζει στις μελέτες του, ὁ γράφων, περί τοῦ Βασίλειου ἱερατεύματος· καί θά ἀναδημοσιεύεται ἐπηυξημένη καί ἐμπλουτισμένη ὅποτε μᾶς δίδετε ἡ εὐκαιρία.

Αναρτήθηκε από Παναγιώτης Νούνης στις 11:08 π.μ.